Tagarchief: sitges

Sinterklaas in Sitges

Geef een reactie

Waarom gaat iemand in Sitges wonen als hij elke dag in Barcelona moet werken, vragen veel van mijn collega’s zich af. Voor mensen die altijd in Barcelona hebben gewoond, is het ondenkbaar dat je elke dag een half uur moet treinen om op je werkplek te komen; tja, ik weet dat anderen vanuit de stad zelf minstens net zo lang onderweg zijn. En Sitges heeft natuurlijk ook voordelen: het is niet alleen een plaatsje aan het strand, maar ook eentje dat in de winter nooit uitgestorven is, met inmiddels ruim 25.000 inwoners. Plus zijn er genoeg activiteiten om mensen van buiten aan te trekken. Zoals één van de leukste en meest toegankelijke filmfestivals, dat gisteren is geopend en meer dan een week duurt. Het  Internationale Festival van de Fantastische Film werd ooit geboren als puur horrorfestival, en de Midnight X-treme sessies in het oude Retiro zijn er om onpasselijk van te worden – ook het publiek is ongelooflijk freakie, nooit zoveel mensen samen gezien die zo lijkbleek zijn -, maar het aanbod is de laatste jaren veel breder.

Er zijn vooral altijd veel Aziatische films, tot mijn genoegen – films die later nooit in de bioscoop komen -, enkele mainstream-films die hier hun Spaanse (voorpremière) beleven, zoals de door een Van Heijningen-telg geregisseerde remake van de historische The Thing van John Carpenter, én er is soms zelfs een Nederlands aanbod. Enkele jaren terug zag ik Zwartboek in Sitges, morgen mogen we om 16 uur in het Auditori van hotel Melià naar de gewelddadige Sint van Dick Maas (zelf na afloop aanwezig voor foto’s en interviews) gaan kijken. Zelfs de meeste Spanjaarden herinneren zich De Lift nog, maar of ze het verhaal over hún San Nicolás begrijpen is de vraag, natuurlijk. Het kost mij altijd al moeite om het gewone, idyllische verhaal van Sinterklaas hier uit te leggen. Voor de lezers die Spaans begrijpen, ik heb het ooit zelfs in de krant geprobeerd:

 

Paella plus albariño aan het homostrand

Geef een reactie

’t Is weer voorbij. Morgen, 22 september, wacht het dagelijkse werk weer. En wat beter dan de laatste vakantiedag gewoon te ‘vieren’ met de kinderen, met een paella aan het strand, in plaats van alleen maar te treuren. Waar kun je in Sitges een goede ‘arroz’ eten? wordt me vaak gevraagd door collega’s. Arroz is rijst en staat voor alle rijstgerechten: paella maar ook, meer in de winter, een arroz caldoso, waarbij de rijst ‘drijft’ in de visbouillon; die met bogavante, een soort kreeft, is de allerbeste, ook bij de Picnic, waar ik de mensen altijd naar toe stuur. Geen superdeluxe tent, maar een heerlijk restaurant op tien meter van het strand Bassa Rodona, waar honderden homo’s urenlang bruin liggen te bakken en vooral naar elkaar kijken, naar de sixpacks van de jongsten of naar de prominente buiken van de bears; grappig altijd om te zien hoe ‘verdwaalde’ stelletjes of echtparen met kinderen er hun handdoeken spreiden en na een minuut of 10 ontdekken dat er iets ‘vreemds’ is aan dat strand. Sommigen verkassen dan.

Dat uitzicht is bijna gratis. Voor 25-30 euro heb je bij de Picnic een heerlijke paella, een fles wijn, een nagerecht en koffie, plus misschien nog iets vooraf. Weinig goede plaatsen aan zee in Europa bieden je een dergelijk maal voor dit geld; om het over de kwaliteit op sommige peperdure plekken maar niet te hebben.

Op bovenstaande foto verhult een glas albariño het uitzicht waar ik het eerder over had; mijn favoriete wijn bij dit soort gelegenheden, als de zon nog altijd brandt en de vis om deze witte kanjer van de Rias Baixas in Galicië schreeuwt. Daarna een laatste (?) duik in de zee en vanaf morgen gewoon weer een middagmenu ergens in een eenvoudig barretje in Barcelona.

Oude auto’s over een net iets oudere weg

Geef een reactie

Opvallend, de aantrekkingskracht die oude auto’s op veel mensen uitoefenen. Niet altijd, zeiden drie vrouwen me die vandaag meedoen aan de ‘rally’ van antieke wagens tussen Barcelona en Sitges. Vandaag gaapt iedereen hen aan, zoals gisteren op de boulevard bij de Arc de Triomf. Maar als ze het op een gewone dag in hun hoofd halen de weg op te gaan met hun Rochet Schneider uit 1919, dan krijgen ze allerlei verwensingen naar hun hoofd, dat ze met dat langzaam rijdende wrak opzij moeten. Maar vandaag is dus een bijzondere dag, mogen 72 auto’s over onze Costas del Garraf, de slingerweg tussen Castelldefels en Sitges die in 1880 werd aangelegd als een soort grindpad. De oudste auto vandaag is een darracq uit 1900, de ‘jongste’ een Ford A uit 1928. Daar tussenin merken die Clement, Brush, Wolseley, Hispano Suiza, Mors, Nash, Packhard en Elizalde heten, maar ook een Renault uit 1908, een Fiat uit 1918, een Citroën 5CV uit 1922, een Peugeot 163BR uit 1923 en natuurlijk Buicks en Chryslers en Ford TT’s. Genieten voor de liefhebbers, dus.

Mijn kustweg zonder auto’s

Geef een reactie

We waren met bijna 3.000 man en vrouw vandaag, de zestiende editie van de Pedalada Popular Ecológica Barcelona-Sitges. Op de racefiets, mountainbike en een enkele stadfiets (die bestaan hier nauwelijks, 80% van de Catalanen die een fiets heeft heeft een mountainbike) van het Camp Nou naar mijn dorp, zo ongeveer de omgekeerde weg die ik enkele keren per week op de fiets afleg. Ik heb er (nog) geen foto’s van, maar elk jaar weer op een mooie dag in november (het heeft nog nooit geregend sinds ik meedoe) is het indrukwekkend, die lange sliert van fietsers (el serpiente multicolor, is het vreselijke Spaanse cliché, ‘de veelkleurige slang’) die, op de laatste 15 kilometer van de route, over mijn mooie kustweg van de Garraf rijdt, tussen Castelldefels en Sitges.

En moet je normaal het gebrom van auto’s en vooral vrachtwagens van de steengroeves achter je horen, het genot van deze toertocht is dat de Costas del Garraf volledig is afgesloten voor de rest van het verkeer. Heerlijk zwoegen naar boven (twee korte klimmetjes, de tweede zelfs op het grote blad -waarom moeten mountainbikers altijd zo belachelijk licht omhoog?) en over de twee rijbanen met een aangename snelheid de lange daling, bochten afsnijdend en geen getoeter van achter.

Vreemd in een land dat de beste profrenners te wereld heeft, maar het blijft hier vechten voor erkenning en begrip voor de fietsers. Alsof je gestoord bent op je fiets te stappen en door de stad, het dorp of over de wegen te rijden met een fragiele tweewieler. Oppassen ook: vooral niet zaterdag- of zondagmorgen heel vroeg op pad gaan, grote kans dat dronken automobilisten je te laat opmerken.

Er is nog veel educatief werk te doen, zoals (applaus!) met dit bord dat sinds kort op enkele plaatsen langs mijn vaste route staat: de Spaanse verkeerswet schrijft voor dat een automobilist een fietser op minimaal 1,5 meter afstand moet inhalen. Ja maar, hebben veel mensen me gezegd de laatste weken, deze weg is te smal om die afstand in acht te nemen. Ze weten niet dat je, bij het inhalen van fietsers, de doorgetrokken streep mag overschrijden, mits er natuurlijk geen auto van de andere kant komt…

De moordende klim op de Rat Penat

Geef een reactie

Kijk goed naar de foto, de diepte op de achtergrond. In die diepte liggen de zee en de jachthaven Port Ginesta, tussen Castelldefels en Sitges. De wielrenner heeft in nog geen drie kilometer dat hoogteverschil moeten overwinnen. Volgende week is de Rat Penat het toneel van een etappe van de Vuelta. Míjn etappe, mag ik trots zeggen. Hieronder het verhaaltje dat ik voor het blad Wielerrevue schreef.

Half december 2009. Verrassend telefoontje van Javier Guillén, de jonge directeur van de Vuelta. Over een week is de officiële presentatie van de ronde van 2010 en hij heeft nog een etappe nodig. Daags voor de tocht naar Andorra zou de karavaan in de buurt van Barcelona moeten neerstrijken. Een etappe nodig? Ja, er is een stadje, een finishplaats weggevallen in de route van de Middellandse-Zeekust naar de Pyreneeën. De crisis heeft hard toegeslagen in Spanje, gemeentes zitten met schulden, er is geen geld meer om de start of finish van de Vuelta te herbergen. “En ze hebben me gezegd dat jij een mooie etappe weet,” zegt Guillén me.

We kennen elkaar niet persoonlijk maar een collega op mijn krant, El Periódico in Barcelona, heeft hem op mijn spoor gezet. Ik loop al twee jaar met een ‘droometappe’ voor Tour of Vuelta in mijn hoofd, in de buurt van mijn woonplaats, Sitges, gelegen aan de kust bij het heuvelachtige natuurpark van Garraf. Een mooi kustweggetje richting Barcelona is mijn bijna dagelijkse trainingsroute op weg naar mijn werk. Aan het einde rij ik dan rechtdoor richting de grote stad en hoef ik gelukkig niet linksaf te slaan, het natuurpark in, met mijn 90 kilo op een Orbea Onyx. Dat weggetje doe ik slechts met de auto, op weg naar een prachtig boeddhistisch klooster op de top.

Daar, dichtbij het stadje Castelldefels, ligt de Rat Penat, Catalaans voor vleermuis. Binnen drie kilometer stijgt de weg van zeeniveau naar 350 meter. Terwijl aan de enke kant de zee en de stranden steeds dieper komen te liggen, lijkt aan de andere kant het asfalt loodrecht omhoog te gaan. Op één stuk is het stijgingspercentage 23%, andere delen houden het bij 18%. Mountainbikers met het allerlichtste verzet slingeren er van links naar rechts over de weg, want rechtdoor omhoog blijkt onmogelijk voor hen.

“Kan er een heel peloton overheen?” vraagt Guillén. Ik denk van wel. De weg is smal, het natuurpark is beschermd gebied, maar er moet wat te regelen zijn. Een echte afdaling is er niet, aan de achterkant golft de weg weer naar beneden. Geen gevaar dus. Bovendien zal het peloton er al flink vernsipperd zijn. Een finish op de boulevard van Sitges, bijna voor mijn huis, lijkt me prachtig, maar de burgemeester zegt geen geld te hebben. Dus wordt Vilanova i la Geltrú, even verderop, de finishplaats, 30 kilometer na de beklimming van de Rat Penat. Misschien iets te ver weg voor de beste klimmers om voorop te blijven, maar het spektakel is gegarandeerd.

Bijna ‘blind’ presenteert Javier Guillén enkele dagen later het Vuelta-parkoers in Sevilla. Hij heeft de Rat Penat opgenomen zonder dat de rit officieel is verkend door zijn technici; die doen dat pas enkele uren vóór die presentatie. Zij geven het fiat. Oud-Rabo-renner Flecha is blij verrast. ,,Dat móet mijn etappe zijn, daar train ik altijd. Spectaculair!”

Bilderberg en de macht van het geld

Geef een reactie

Dat is het voordeel van het wonen in een relatief klein stadje, of een groot dorp, met nog geen 30.000 inwoners. Er is altijd wel iemand die je, viavia, kent en je hét verhaal kan vertellen waar je naar op zoek bent. In dit geval inwoners van Can Girona, de superluxe wijk (er staat een huis te koop van 12,4 miljoen euro, 970 vierkante meter), waar donderdagochtend heel vroeg de bijna 130 belangrijke en machtige gasten van de Bilderberg Conferentie in het Dolce-hotel zullen neerstrijken. Vandaag mochten we van de relaxte Mossos d’Esquadra, de Catalaanse agenten, nog de wijk in, van donderdag tot zondag kunnen we het hotel slechts van deze afstand, van de foto, bekijken. De koninginnen Beatrix en Sofía of de Belgische prins Filip zien? De voorzitters-directeuren van de Wereldbank (Zoellick), de Europese bank (Trichet), de wereldhandelsorganisatie (Lamy), de ex-Navo (De Hoop-Scheffer), Neelie Kroes, Ernst Hirsch-Ballin, de CEO’s van Shell, AkzoNobel, CocaCola, Siemens, Deutsche Bank en een lang, lang etcetera? We zullen ze zien noch horen. Officieel zijn ze er niet eens, dit is een privé-bijeenkomst. Maar er moeten wel 1.000 agenten opdraven die met belastinggeld worden betaald…

Terug naar die buren van Can Girona. Deze week kregen ze bezoek van bijzondere agenten. En die vertelden wat ze mogen (bijna niet) en niet mogen (bijna alles). Met een speciaal pasje kunnen ze de wijk in. Maar komen er familie of vrienden op bezoek, dan moeten die vooraf worden aangemeld, mét DNI (identiteitskaart) én kenteken van de auto; komen ze niet door de screening, dan geen bezoek. Want ze zouden eens een fotograaf uitnodigen… Ook dat werd even gezegd: men wil geen camera vanuit een tuin of huiskamer op het hotel gericht zien; die wordt in beslag genomen. En niet schrikken, zei men tegen de veelal rijke buren, die hun eigen bewaking hebben: er zullen heel veel mannen op de heuvel tussen de bomen lopen; zij moeten voorkomen dat indringers via de achterkant binnenkomen. En de Guardia Civil is ook present met boten op zee. De golfclub Terramar zal een dag gesloten worden, afgehuurd door Bilderberg, dat ook nog probeert zaterdagavond de openluchtdiscotheek l’Atlàntida te sluiten, want de herrie (tot zes uur ’s morgens) zou de koninginnen wakker houden. Hoe ze dat voor elkaar krijgen? Hoeveel brengt zo’n zaterdagavond op? Huppa, een zak met geld. Zo is ook voor het héle hotel betaald, inclusief de 100 kamers die níet bezet zullen zijn.

Trouwens, al de hele dag de herrie van een helicopter boven ons hoofd…

De machtigsten op aarde, om de hoek

Geef een reactie

Dat wordt dus een heel gedoe, van 3 tot 6 juni bij mij om de hoek, op nog geen 1 kilometer van mijn huis. Daar ligt het luxe Hotel Dolce aan de golfbaan van Terramar, de plek die de heren (veel) en dames (weinig) van de Bilderberg-conferentie hebben uitgekozen om dit jaar hun ‘geheime’ vergadering te houden. Het hotel wordt van de buitenwereld afgesloten en het dorp zal vol met politie en geheim-agenten zijn, bovendien hebben anti-kapitalisten hun aanwezigheid aangekondigd.

Bilderberg is een prachtig fenomeen, oorsprong van talloze complottheorieën, vooral omdat er officieel nooit iets uit de bijeenkomst naar buiten komt. Sterker nog: officieel wordt de bijeenkomst niet in Sitges gehouden.

Strak geleid door Henry Kissinger, David Rockefeller en voorzitter Etienne Davignon (een grote Belgische ondernemer) heeft de Bilderberg Groep enkele illustere vaste gasten, zoals koningin Beatrix, de Spaanse koningin Sofía, Jean-Claude Trichet (Centrale Bank Europa), Romano Prodi en een hele lange rits belangrijke ondernemers, de grootsten ter wereld, van de bazen van CocaCola en Fiat tot die van Airbus en de Deutsche Bank; héél veel bankiers ook, trouwens.

Ik ga hier niet alle mogelijke daar in de laatste 55 jaar bekokstoofde beslissingen op een rij zetten (invasie Irak, benoeming Clinton, teloorgang vastgoedmarkt; er zijn minimaal 10 boeken over verschenen), maar de 130 mannen en vrouwen bij elkaar hebben macht, veel macht, en nog meer invloed. De Nederlandse aanwezigheid is sterk, trouwens, sinds Prins Bernhard in hotel Bilderberg van Oosterbeek (vandaar de naam) de eerste editie organiseerde; hij en anderen waren bevreesd voor het opkomende communisme en wilden de betrekkingen tussen de VS en West-Europa aanhalen. Op de meeting vorig jaar in Griekenland waren ‘voor Nederland’ (klopt eigenlijk niet, want iedereen komt op persoonlijke titel), behalve Beatrix ook De Hoop Scheffer, Hirsch Ballin, professor Victor Halberstadt (de organisator van het evenement), Neelie Kroes, Jeroen van der Veer (Shell), Nout Wellink (Nederlandsche Bank) en Hans Wijers (AkzoNobel) aanwezig.

Weet niet of we die allemaal vrijuit op de boulevard van Sitges gaan tegenkomen, want ze hebben het hotel voor hen alleen: andere gasten mogen die dagen niet komen.

Een dag om te werken

Geef een reactie

Goede Vrijdag. Een dag dat absoluut iedereen vrij is. Eén van de drie dagen per jaar dat er geen krant is. Zo’n dag dat, als het mooi weer is, Barcelona helemaal leegloopt. Richting kust, richting skipiste’s. Overal is het druk, file’s op de wegen, rijen voor de restaurants. Dit, hierboven, is de boulevard van Sitges, om half twee vanmiddag. Ik was op weg naar de krant, gelukkig. Op sommige dagen is het beter gewoon te werken.

Gewoon een vrolijke boel

Geef een reactie

Dat krijg je ervan als je zelf nog nauwelijks ver na middernacht op straat komt. Gisteren was het weer een keertje nodig, even de Carnavalsoptocht met de halfblote dochter bekeken – ze had het gelukkig veel minder koud dan met de 2 graden van zondag – en daardoor als niet-nachtbraker weer eens ontdekt wat voor een absoluut gekkenhuis Sitges middenin de nacht nog is. Sterker: zelfs in de trein van 10 uur vanochtend naar Barcelona zaten nog verklede, dronken en vooral vermoeide feestgangers, die even later als lachwekkende zombies middenin Barcelona op straat stonden.

Ook de trein gisteravond, Barcelona-Sitges om 23.06 uur, was een spektakel, met vooral veel spontane muziek – gelukkig kennen ze hier niet die Brabantse carnavalskrakers en staan er in Sitges dus nooit paarden in de gang. Bij aankomst is er vervolgens een strenge controle van de Mossos d’Esquadra, de Catalaanse politie, op het station om mogelijk gevaarlijke elementen en/of wapens te filteren. En ’s nachts, op de terugweg, nog méér controles, maar dan op de weg, de meest uigebreide alcoholcontroles die er in het jaar worden gehouden.

Het mag de pret niet drukken. Ik heb het al vaker gezegd en geschreven: 200.000 mensen op een hoopje, een groot deel flink beschonken, en er gebeurt bijna niets. Ja, de gebruikelijke dronkemansruzies of -uitglijders, en de sirenes van de ambulances zijn regelmatig te horen, maar verder is het vooral vorlijk en leuk – als je er van houdt tenminste. Net het laatste nieuws nagekeken: geen berichten uit Sitges, geen Hoek van Holland-nacht. Niks bijzonders gebeurd, dus, behalve dat 200.000 mensen zonder noemenswaardigde incidenten tot zes, zeven uur ’s morgens feest hebben gevierd.

’t Is weer feest

Geef een reactie

Het is koud, koud, koud, voor vanavond of vannacht wordt er sneeuw verwacht tot op het strand (zou voor het eerst zijn, deze lange vochtige winter), maar het mag de pret van de carnavalsvierders niet drukken. Sitges is de komende vier dagen bijna onbegaanbaar. Gisteravond stond alle jeugd van het dorp te dansen op de sixties-party in het Prado, samen met het Retiro één van de sociëteiten van het dorp die ook het carnaval organiseren, vanavond komt heel Barcelona en omgeving verkleed alle restaurants, bars en disco’s onveilig maken, en morgen (zondag) zijn de schattige kinderoptocht (om 16 uur) en de Rua de la Disbauxa, de grote optocht ’s avonds waarvan het parkoers vergroot is om de 250.000 verwachte bezoekers voldoende plaats te bieden.

Ik zal zelf, zoals altijd, saai onverkleed langs de kant staan, maar erken hoe leuk het carnaval hier is omdat vooral het hele dorp erbij wordt betrokken. Gisteren gingen Carnestoltes (koning Carnaval) en zijn gevolg, waaronder de rivaliserende Koninging, alle scholen langs, vanochtend waren ze op de markt en in centra van bejaarden. Totaal uitgeput zijn ze allemaal wanneer de koning woensdag wordt begraven…