Over zijn tijd met Cruijff en Koeman bij het Dream Team van FC Barcelona

Dat was een tijdperk, dat hebben we heel intensief beleefd, met ziel en zaligheid. De hele familie heeft het meebeleefd, ook de hele familie Cruijff, Jordi heeft het tot het eerste elftal gehaald. Wat voor een impact heeft dat op de hele familie gehad. Ronald (Koeman), is een wereldster geworden. Dat kun je nooit van je afschudden, er zit nu een bepaalde liefde in, dat is toen gegroeid.

We gingen het bij Barça voor één jaar proberen, een eenjarig contract, we zien wel , zei Johan. Was hegemonie van Real Madrid. Wij wel heel goed voetbal, scoorden meer dan 100 doelpunten, maar Real werd kampioen, een machine was het. (Namen spelers, kan ‘m zo uittekenen, Sanchís, Hugo Sánchez, El Buitre, Michel, Buyo, Martín Vazquez.)

Het tweede jaar kwamen bij ons de buitenlanders erbij. EC-2 die we in 1989 wonnen nog met Lineker, plus nieuwe Spanjaarden, Eusebio, Salinas, Rekarte. Toen kwamen buitenlanders, Koeman, Laudrup, Stoichkov, is het gaan groeien, steeds sterker geworden. Guardiola uit de jeugd erbij, Sergi geen kans als linksbuiten, hebben we linksachter van gemaakt, Ferrer kwam uit Tenerife.

Cruijff was de leider van de groep, zijn inzicht.

Vaak moest ik aan voorzitter Núñez uitleggen wat Johan bedoelde, daar had Johan geen geduld voor. Ik had een soort brugfuntie. Zoals Nuñez die kwam klagen: ik mag niet in de kleedkamer komen. Ik zei, dat is niet zo gesteld, juist u mag wel in de kleedkamer komen, maar niet de hele handel achteraan, de 20 mensen die in het bestuur zitten. U wel, maar geef dan wel iedereen een hand, niet Jantje wel en Pietje niet, geen voorkeur voor een speler hebben. Vice-voorzitter Gaspart kon mee, meneer Casaus, later Amador Bernabeu, dat zijn de vaste mensen, de oud-voetballer (Biosca?), de vaste mensen. Die hoorden daar gewoon. Dat verhaal van dat-ie de kleedkamer niet in mocht…

Nuñez was wel een voetballiefhebber… Ik kon vrij goed met hem praten, ik was wat geduldiger dan Johan….

Dan had je de know how binnen de club zelf, Rexach, voordeel voor ons, dat we wisten waar de wind vandaan komt.

Charly (Rexach) was soms nog extremer (drie verdedigers, twee, geeneen verdediger…) Cornerbal, gevaarlijk, wat is de beste remedie. Johan zei: laten we drie, vier man voorin zetten, dan hebben ze daar toch vier verdedigers nodig, maar kwam Rexach met het antwoord: we kunnen beter geen corner weggeven, dan heb je het probleem ook niet.

(Acht jaar, uniek)

Maar het is wel omgevlogen, een vol programma. Je zat steeds in de prijzen. Zag je elkaar in het buitenhuis van Johan in Muntanya in de zomer, daar planden we alweer de voorbereiding, we waren altijd met de club bezig.

De kampioenschappen. Drie keer pas in de allerlaatste wedstrijd, Tenerife, weer Tenerife, Real dat er verloor. En de laatste titel, penalty La Coruña tegen het Valencia van Hiddink. Donato net gewisseld. We zeiden tegen Hiddink: je doet toch wel je best, hè. Ik zat eens in een programma van TV-3, de zoveel jaar van Barça. Zat naast Arsenio Iglesias, toen de coach van La Coruña, hij had nog nooit de beelden van die dag teruggezien. Hij zat te huilen, koptelefoon op voor vertaling van het Catalaans. En ik zag hem met die grote toeter, huilen, omdat ie de mensen in La Coruña zag zitten. Was emotioneel, fantastisch om terug te zien. Was voor hun de enige maal om te kunnen winnen, kampioenschap, en ze misten. Voor ons was het al de vierde keer op rij.

En daarna de zeperd in Athene. Johan zag wel dat het niet lekker zat. Ik had Milan tegen Fiorentina gezien, de kampioen van serie B, liep helemaal niet. Ze moesten ook Baresi nog vervangen. Maar ze verrasten ons volledig. Pressie spelen op onze drie voetballende spelers, Koeman, Guardiola en Eusebio, onze rustpunten, Massaro begon direct druk te zetten op Koeman, Savicevic, Donadoni, Desailly. Alles lukte bij hun. Na de rust, een goal vanaf de punt van de zestien.

Was een grote teleurstelling. We hadden niet eens getraind, gingen op de bal zitten, we waren uitgekleed na het zware seizoen, toch nog voor de vierde keer kampioen geworden.

Er brak wel iets in Athene. Die vriendenkring, er komen toch barstjes in. Mensen moesten weg. Laudrup accepteerde het niet meer dat hij de vierde buitenlander was. Nieuwe opzet, was wel een begin mee gemaakt, maar dat heb je niet in twee jaar klaar. Mensen werden geïrriteerder tegen elkaar. Is logisch dat er eens een einde aan komt.

Het ontslag van Johan. Explosie in kleedkamer. Daar ben ik bij geweest. En Rexach. Jammer dat het zo eindigde. Had op een andere manier gekund. Als er een smet is, is dat de beëindiging van Johans contract. Hij had door de grote poort moeten vertrekken, uitgezwaaid worden vanwege alle successen die hij had gebracht.