Hectische activiteit deze dagen op de wijngaarden in heel Spanje. Je hebt ze al op een kilometer van mijn huis, officieel in de streek die Garraf heet, maar met druiven die bestemd zijn voor de Penedès-wijnen. De oogst is in volle gang. In sommige gebieden, zoals Costers del Segre, zijn de druiven al half augustus geplukt, bang als de boeren waren voor een gevreesde hagelstorm aan het einde van de zomer. De wijnboeren zeggen dat het een goede oogst is, na een vochtig voorjaar en een droge zomer. Misschien iets té droog, of té heet, en daardoor is de vendimia op veel plaatsen twee weken vervroegd. De druiven zijn al rijp genoeg en kunnen niet nog langer in de in september nog altijd brandende zon hangen. Veel te veel druiven trouwens. De boeren protesteren tegen de lage prijzen die ze betaald krijgen door de bodega’s. Daar bestaat, door de crisis, een overschot aan flessen en vaten wijn van vorig jaar, zodat ze minder inkopen én tegen veel lagere prijzen. Verbaast me niets, dat overschot. Heb de laatste 10 jaar van dichtbij gezien hoe elk braakliggend stuk terrein werd omgetoverd in een wijngaard.
Dat stelt je wél in staat dat hele magische proces van de natuur van dichtbij mee te maken. Bij deze, een jaar lang in de wijngaarden van de Penedès. Of hoe herfstachtige bladen verworden tot lange, bladloze staken en er, in het voorjaar, weer nieuw leven aan die ranken begint te ontstaan.
Je hebt in de Barceloneta enkele van die nog ongelooflijk oorspronkelijke zaakjes waar de mensen uit de wijk zich vermengen met de toeristen, maar verder alles bij het oude is gebleven. Jai-Ca (carrer Ginebra) zit dicht in de buurt van El Vaso de Oro, één lange bar en daarvoor een héél krappe ruimte. Vervolgens sla je de straat Baluard in, waar je eerst op nummer 12 het vrij onbekende Can Maño tegenkomt; spotgoedkoop eten, het meest copieuze diner kost er nog geen 20 euro. 
Althans, ik hoop dat-ie nog bestaat, ben er een tijd niet geweest. En loop je door dezelfde straat nog iets verder, net de markt voorbij, dan kom je bij één zonder naam. Hij moet ook een beetje geheim blijven, dus we houden ‘m onder ons; het is de meest charmante eettent van de Barceloneta, La Cova Fumada, het ‘rookhol’. Vroeg open en ook vroeg dicht, trouwens. Vol is vol en na een uur of drie ’s middags kom je er niet binnen. ’s Avonds gaat-ie niet eens open, dan vindt de familie Solé het wel weer genoeg geweest. Hard gewerkt, die ochtend en middag, in de rook en hitte van de open keuken en het lawaai van de gasten.
Je wordt er heel wat vrolijker van dan bij het zien van de baarsen uit de viskwekerijen: die zijn allemaal net groot genoeg voor één persoon. Op zich zijn de kwekerijen – die grote ronde netten die je op verschillende plaatsen dichtbij de kust kunt zien liggen – niet slecht. Ze helpen de overbevissing van bepaalde vissoorten in het wild te bestrijden.
De beste pizza’s van de wereld, en daar gaat deze post over, komen uit een gat in de Pyreneeën, Llívia, een Spaanse enclave net over de Franse grens bij Puigcerdà. Dat zeg ík niet, en ook niet de ANWB, maar dat zeggen de talloze prijzen die 
Bottarga is, in zijn meest originele versie, de volledige zak met kuit van de harder. Althans, de harder is de enige vis de haar kuit in zo’n grote zak bewaart; de zak en het kuit worden gezouten, gedroogd en geplet en daardoor ontstaan er harde stukjes gedroogde kuit die een ongelooflijk intense smaak van de zee hebben en, vanzelfsprekend, behoorlijk zout zijn en dus met mate moeten worden gegeten.
men zegt dat bottarga uit de tijd van de Feniciërs stamt, al komt het woord van het arabische butarikh, dat weer ‘gezouten viskuit’ betekent. Er wordt trouwens ook bottarga van de kuit van zwaardvis of tonijn gemaakt, maar de authentieke, die van Sardinië, is deze, die van de harder.
Daar gaat-ie dan, proberen uit te leggen wat Ferran Adrià je 
12. bevroren roos (ijsje)
17. garnaal-twee-stappen (het lijf gebakken, de kop gefrituurd en als klapstuk de geconcentreerde vloeistof uit die kop)
22. tomaat met basilicumblaadje; de tomaat is warm en zwart, gedrenkt in een caramel van zwarte olijven.
Ondanks zijn faam is Ferran, óók uit 1962, de doogewone jongen gebleven uit l’Hospitalet, de arbeiders- en immigrantenstad waar ik mijn eerste vier jaar in Spanje ook woonde. Hij ontving ons gisteren in zijn hypermoderne keuken en mompelde wat over de temperatuur 
buiten en de heerlijke koelte in zijn keuken.
een mazzeltje voor degenen onder ons die hem een beetje kennen. Toch was ik er nog nooit geweest.
en zelfs de bijgaande beelden zijn niet waarheidsgetrouw. Eten is kijken, proeven en ruiken, zoals bij het onwaarschijnlijke gerecht hiernaast, zeeanemonen met oesters, oester- en zeeëgelsaus en konijnenhersentjes. Nooit zó intens de zee op een bord geroken. Voor de vleeseters is er weinig te halen, trouwens: twee gerechten waren op vlees gebaseerd.
Tien jaar later toverden de broers hun fonda om tot een heus hotel, dat werd ontworpen door de na Gaudí bekendste modernistische architect, Lluís Domènech i Muntaner, o.a. auteur van het wonderbaarlijke Casa de les Punxes aan de Diagonal (links). Binnenin leefde de architect zich flink uit, al is het restaurantdeel van wat nu 
Edwin Winkels 