Het is een avontuur van zes uur. Eentje die je nog nooit in je leven hebt meegemaakt en misschien ook nooit meer zult beleven. Het heeft niets te maken met alle andere genoegens van dit leven. Het is geen diner zoals de meesten van ons een diner kennen. Het is een voorrecht, waar je flink voor betaalt, dat wel, maar waar je ook ruimschoots voor wordt beloond. Het is het bezoek, gisteravond – een ongelooflijke 1 juli waarop de thermometer buiten tot 37 graden kwam -, aan het heilige der heiligen, aan de grootste culinaire kunstenaar op aarde, de voorganger in wie vele andere grootheden, van Tokio tot New York, van Zwolle tot Londen, inspiratie vinden. De man die de kookkunst een nieuwe draai gaf en wiens restaurant elBulli al voor het vijfde achtereenvolgende jaar door experts is verkozen tot het beste ter wereld. Hij heeft de Fransen, met hun roomboter en creme fraiche, van hun traditionele troon verdreven.

Ondanks zijn faam is Ferran, óók uit 1962, de doogewone jongen gebleven uit l’Hospitalet, de arbeiders- en immigrantenstad waar ik mijn eerste vier jaar in Spanje ook woonde. Hij ontving ons gisteren in zijn hypermoderne keuken en mompelde wat over de temperatuur buiten en de heerlijke koelte in zijn keuken.

Voor de leken: elBulli is altijd maar een half jaar open, krijgt aanvragen voor 2 miljoen reserveringen en kan er maar 8.000 aannemen, 60 tot 65 eters per avond. Een onmogelijk te winnen loterij voor de meesten, een mazzeltje voor degenen onder ons die hem een beetje kennen. Toch was ik er nog nooit geweest.

Ons debuut is nauwelijks te beschrijven; de smaakbommen die we kregen voorgeschoteld zijn niet in woorden te vangen en zelfs de bijgaande beelden zijn niet waarheidsgetrouw. Eten is kijken, proeven en ruiken, zoals bij het onwaarschijnlijke gerecht hiernaast, zeeanemonen met oesters, oester- en zeeëgelsaus en konijnenhersentjes. Nooit zó intens de zee op een bord geroken. Voor de vleeseters is er weinig te halen, trouwens: twee gerechten waren op vlees gebaseerd.

In totaal: 35 verschillende gerechten, van acht uur ’s avonds tot de koffie, op het terras aan Cala Montjoi bij Roses, om twee uur ’s nachts. Vandaag, de memorabele avond overdenkend, zijn Marianne, Peter en Jeroen het nog steeds niet eens over wélk gerecht de top-1 was. Vraag van allen: mogen er 12 in de top-1 staan?

UPDATE: Bij deze het menu (in het Engels), een uitleg volgt nog.

En de wijnen die we dronken…