Je weet nooit hoe waarheidsgetrouw zo’n anecdote is, en hoeverre hij in een eeuw tijd alleen maar mooier is gemaakt, maar de legende blijft de moeite waard: begin 20ste eeuw at Pablo Picasso met enkele vrienden in de brasserie La Coupole, zo’n plaats waar je eens gegeten moet hebben, aan de Boulevard Montparnasse, in de tijd dat de schilder uit Málaga in Parijs woonde en daar inspiratie opdeed. De maitre herkende Picasso en zei hem dat niemand aan tafel het diner hoefde te betalen als Picasso voor hem een tekening op de achterkant van de placemat maakte. Dat deed de schilder, die graag gratis wilde eten, maar toen hij de tekening overhandigde zei de maitre hem dat hij hem niet had ondertekend. “Nee,” antwoordde Picasso, “ik betaal hiermee alleen maar het eten, ik koop niet het hele restaurant…”
Picasso had een vooruitziende blik, al kan hij nooit vermoed hebben hoeveel op de wereld ooit voor zijn schilderijen betaald zou worden. In 1951 verkocht hij voor 19.800 dollar zijn schilderij Nude, green leaves and bust, de Engelse naam van het werk dat morgen bij Christie’s in New York onder de hamer gaat. Het is één van zijn grote schilderijen die nog in een privécollectie behouden waren en daarom een flink bedrag moeten opleveren: het veilinghuis verwacht dat dat tussen de 70 en 90 miljoen dollar zal zijn. Crisis? “In moeilijke tijden is een Picasso een goede investering,” zegt de veilingmeester. Het record staat, ook op naam van Picasso, op 104 miljoen dollar, gevangen in 2004. Wie dat geld niet heeft, kan trouwens ook naar het Metropolitan: daar worden op dit moment 300 werken van Picasso tentoongesteld.
UPDATE: Het schilderij is gisteravond verkocht voor 106,4 miljoen dollar (81 miljoen euro).
De zomervakantie komt eraan, het is crisis, veel meer mensen dan voorheen gaan met de auto op pad, de vliegreizen zitten in het slop en op google kwam ik enkele zoekopdrachten tegen over wat de beste weg van Nederland naar Barcelona is. Het antwoord? Variatie! Om die ruim 1.500 kilometer afwisselend door te komen.
Danone is officieel een Franse gigant in de voedingsmiddelenindustrie. Nummer één van de wereld in verse melkproducten. Maar zijn wortels liggen op de benedenverdieping van dat oude Barcelonese huis uit 1878. De Carasso’s waren joden die in de vijftiende eeuw door de Reyes Católicos uit Spanje waren verdreven. Isaac Carasso keerde vier eeuwen later vanuit Thessaloniki in Barcelona terug en ging daar de yoghurt produceren die hij op een reis in Bulgarije had ontdekt. In West-Europa bestond het goedje nog niet.
Natuurlijk hadden Londen (1863) en New York (1868) als eerste een ondergronds netwerk van openbaar vervoer, maar mediterrane steden als Athene (1869) en Istanboel (1874) zaten die metropolen op hun hielen. Een lange reeks steden volgde, waaronder Parijs (1900), Madrid (1919) en Barcelona (1924). Ik weet niet of het komt doordat al die steden al zolang gewend zijn zich ondergronds te verplaatsen dat de bewoners hun metro redelijk respecteren. Natuurlijk bestaan er overal graffiti’s en vandalisme, maar nergens ter wereld heb ik de metrowagons zo goor en mishandeld gezien als op de paar miserabele lijnen die enkele wijken in Rotterdam (1968) en Amsterdam (1977) met elkaar verbinden. En nergens heb ik me zo unheimisch gevoeld als op sommige stations of op bepaalde uren van de dag (avond) in de twee Nederlandse metro’s.
Edwin Winkels 