Tagarchief: el periódico

Net achter de Rambla

Het was één van de eerste Spaanse liedjes die ik voortdurend hoorde, vlak voor mijn komst naar Barcelona in 1988: La negra flor van Radio Futura, band die toen enorm in de mode was. Gaat over een wandeling van de hoofdpersoon met zijn ‘zwarte bloem’, een donker meisje, naar het einde van de Rambla. Zwarte bloemen zijn er nog altijd, op en rond de Rambla, maar de meesten zijn slachtoffers van de Nigeriaanse maffia die meisjes onder valse voorwendselen naar Europa lokt. In Barcelona vormen zij één van de grootste en meest opdringerige groepen prostituees. Kwam twee jaar geleden El País met de eerste niets verhullende foto’s over hoe de meisjes hun klanten midden op straat afwerken, vandaag is het de beurt aan mijn El Periódico.

Was toen de Boqueria-markt het strijdtoneel, nu hoefde onze fotograaf Ferran Nadeu maar één nacht te posten in het kokette Petritxol-straatje om talloze standjes en vluggertjes te kunnen fotograferen. Meestal zijn het toeristen die vanaf de Rambla worden meegelokt; soms worden ze nog beroofd ook, zeker als ze flink dronken zijn. Dat het juist in Petritxol is, is voor veel Barcelonezen schokkend, omdat het overdag zo’n veilig, gezellig straatje lijkt met talloze antiquairs en chocolade-zaakjes. Stille getuige op de afwerkplaats is bovendien een beeld van de stadsheilige Mercè.

In de krant vandaag redelijk gejuiste foto’s. In ons digitaal archief heb ik de niets verhullende plaatjes kunnen zien. Dat joch met die geruite blouse op de pagina bovenaan is wel heel erg herkenbaar. Zeker weten dat zijn moeder niet weet wat hij allemaal in Barcelona uitvoert.

Ook journalisten worden ontslagen (3/slot)

Na de protesten en de vergaderingen van de afgelopen maanden over het massa-ontslag op onze uitgeverij (440 banen weg bij Grupo Zeta), was het gisteren bijltjesdag op de redactie van El Periódico: het bereikte akkoord over het vertrek van 39 journalisten werd uitgevoerd. Gelukkig hadden zich er 22 al vrijwillig aangemeld voor de oprotpremie (veel van hen 57 jaar of ouder, met een soort VUT-regeling); bleven er 17 verplichte ontslagen over. Pijnlijke taferelen: vanaf 19.00 uur kon de telefoon gaan, secretaresse van de hoofdredacteur, of je even boven wilde komen… Sommigen al langer verwacht, anderen een grote verrassing, jonge collega’s, sommige veteranen. Je wordt er niet vrolijk van, ook al sta je zelf, uiteindelijk, niet op die lijst. Vandaag proberen de draad weer op te pakken, de krant maken terwijl op 3 meter nog een ontslagen collega zijn laatste uurtjes slijt en de spullen uit zijn la haalt. Ben bovendien bezig met een grote reportage over de … werkloosheid; inmiddels 3,6 miljoen Spanjaarden, 1 op de 7 van de mensen tussen de 16 en 64 jaar. Welkom bij de club.

De trein wint van het vliegtuig

ave1

Net een jaar rijdt de AVE, de Spaanse hogesnelheidstrein, met een maximum van 300 km/h tussen Madrid en Barcelona heen en weer. De eerste dag deden we bij El Periódico wat elke krant en elk radio- en TV-station toen deed: persoonlijk meten wat nou het snelste vervoersmiddel was tussen de twee metropolen, nu het monopolie van de puente aéreo, de drukke luchtbrug, over land werd gebroken. De reis moest, vanzelfsprekend, van centrum naar centrum gaan. We – ik en collega Xavi – startten op de Plaça de Catalunya in Barcelona en spraken af op de Plaza Mayor in Madrid. Na een totale reistijd van van 3 uur en 23 minuten (waarvan 2.40 in de trein zelf) kon ik zeven minuten eerder dan Xavi (55 minuten in de lucht) op een terrasje plaatsnemen. ave2Op de terugreis deden we het omgekeerd en kwam ik, met het vliegtuig, ietsje eerder aan. Maar wie of welk transportmiddel het nou won met nipt verschil, daar ging het eigenlijk niet om. De vraag was meer: welk van de twee, AVE of luchtbrug, zouden de reizigers gaan kiezen?

Een jaar later zijn de verwachtingen waargemaakt: een groot deel van de vliegtuigpassagiers is overgestapt op de trein. Was tot februari 2008 het aandeel van de toen vrij trage treinen (minstens 6 uur per traject) slechts 11% tegen de 89% van het vliegtuig (auto en bus werden niet meegeteld), in januari dit jaar was dat bijna een gelijkspel: 48% tegen 52%. De redenen van veel mensen om voor de trein te kiezen mogen duidelijk zijn: meer comfort, geen hinderlijke controles – schoenen uit, riemen af -, vrijwel zeker op tijd komen (de punctualiteit van de AVE is 99,18%) en reizen van centrum (station Barcelona-Sants) naar centrum (Madrid-Atocha), in plaats van El Prat naar Barajas, beide zo’n 12 kilometer buiten de stad. En omdat de meeste passagiers zakenmensen zijn, kunnen ze ook nog die tweeëneenhalf uur in de trein benutten om te werken.

De vliegroute Madrid-Barcelona (Iberia, Spanair, Air Europa, Vueling en Clickair) verloor daardoor in één jaar tijd 24% van zijn passagiers, waardoor beide vliegvelden voor het eerst in de geschiedenis een daling van het totale aantal reizigers laten zien. Niettemin bleef de route in 2008 verreweg de drukste in Europa, zo liet Eurocontrol gisteren weten:

1. Madrid-Barcelona        39.388 vluchten

2. Milaan Linate- Rome  25.316

3. Toulouse-Paris Orly    19.482

4. Jersey-Guernsey          18.764

5. Barcelona-Mallorca    17.840

Ook journalisten worden ontslagen (2)

asamblea) De protesten zijn voorbij, net als de massale vergaderingen (zie boven) de dreiging van een staking ook. De uitgeverij (Grupo Zeta) van mijn krant (El Periódico) en de ondernemingsraden van de liefst 26 verschillende bedrijfsonderdelen (dagblad, sportkrant, boekenuitgeverij, drukkerij, tijdschriften, radio, etc) kwamen ergens diep in de nacht tot een akkoord dat de werknemers inmiddels via een stemming hebben bekrachtigd. Uiteindelijk zijn het bijna 100 minder ontslagen dan gepland (442 worden het nu), waarvan 56 bij El Periódico, minimaal 36 journalisten.

Vanaf 57 jaar val je onder een regeling voor vervroegde uittreding (maar we hebben een vrij jonge redactie, hooguit tien man/vrouw zijn zo oud) en de rest kan zich als vrijwilliger aanmelden als hij of zij de afkoopsom voldoende vindt: bij een jaarsalaris van 65.000 euro of meer (wat het geval is bij vrijwel alle redacteuren) krijgt de vertrekkende 31 dagen loon mee. Ter vergelijking: degenen die veel minder verdienen (tot 25.000 bijvoorbeeld) mogen op 48 dagen per jaar rekenen. Dus de rekenmachine pakken (de eerste 20 dagen zijn belastingvrij) en jezelf afvragen of het verstandig is in tijden van crisis met ongeveer een ton je vaste baan van de laatste 18 jaar op te geven.

Zijn er niet genoeg vrijwilligers, dan worden de ‘slachtoffers’ aangewezen. Neem aan dat dat in een persoonlijk gesprek gebeurt en niet zoals ooit bij Het Parool (zo las ik vorige week in het Dagboek van een Werkloze van Frans van Deijl in HP/De Tijd): daar kwam een koerier op D-Day tussen zes en acht ’s avonds de ontslagbrief voor de 20 ‘overtalligen’ thuisbrengen, nadat iedereen overdag gewoon had gewerkt…