) De protesten zijn voorbij, net als de massale vergaderingen (zie boven) de dreiging van een staking ook. De uitgeverij (Grupo Zeta) van mijn krant (El Periódico) en de ondernemingsraden van de liefst 26 verschillende bedrijfsonderdelen (dagblad, sportkrant, boekenuitgeverij, drukkerij, tijdschriften, radio, etc) kwamen ergens diep in de nacht tot een akkoord dat de werknemers inmiddels via een stemming hebben bekrachtigd. Uiteindelijk zijn het bijna 100 minder ontslagen dan gepland (442 worden het nu), waarvan 56 bij El Periódico, minimaal 36 journalisten.

Vanaf 57 jaar val je onder een regeling voor vervroegde uittreding (maar we hebben een vrij jonge redactie, hooguit tien man/vrouw zijn zo oud) en de rest kan zich als vrijwilliger aanmelden als hij of zij de afkoopsom voldoende vindt: bij een jaarsalaris van 65.000 euro of meer (wat het geval is bij vrijwel alle redacteuren) krijgt de vertrekkende 31 dagen loon mee. Ter vergelijking: degenen die veel minder verdienen (tot 25.000 bijvoorbeeld) mogen op 48 dagen per jaar rekenen. Dus de rekenmachine pakken (de eerste 20 dagen zijn belastingvrij) en jezelf afvragen of het verstandig is in tijden van crisis met ongeveer een ton je vaste baan van de laatste 18 jaar op te geven.

Zijn er niet genoeg vrijwilligers, dan worden de ‘slachtoffers’ aangewezen. Neem aan dat dat in een persoonlijk gesprek gebeurt en niet zoals ooit bij Het Parool (zo las ik vorige week in het Dagboek van een Werkloze van Frans van Deijl in HP/De Tijd): daar kwam een koerier op D-Day tussen zes en acht ’s avonds de ontslagbrief voor de 20 ‘overtalligen’ thuisbrengen, nadat iedereen overdag gewoon had gewerkt…