Tagarchief: journalisten

Ook journalisten worden ontslagen (3/slot)

Geef een reactie

Na de protesten en de vergaderingen van de afgelopen maanden over het massa-ontslag op onze uitgeverij (440 banen weg bij Grupo Zeta), was het gisteren bijltjesdag op de redactie van El Periódico: het bereikte akkoord over het vertrek van 39 journalisten werd uitgevoerd. Gelukkig hadden zich er 22 al vrijwillig aangemeld voor de oprotpremie (veel van hen 57 jaar of ouder, met een soort VUT-regeling); bleven er 17 verplichte ontslagen over. Pijnlijke taferelen: vanaf 19.00 uur kon de telefoon gaan, secretaresse van de hoofdredacteur, of je even boven wilde komen… Sommigen al langer verwacht, anderen een grote verrassing, jonge collega’s, sommige veteranen. Je wordt er niet vrolijk van, ook al sta je zelf, uiteindelijk, niet op die lijst. Vandaag proberen de draad weer op te pakken, de krant maken terwijl op 3 meter nog een ontslagen collega zijn laatste uurtjes slijt en de spullen uit zijn la haalt. Ben bovendien bezig met een grote reportage over de … werkloosheid; inmiddels 3,6 miljoen Spanjaarden, 1 op de 7 van de mensen tussen de 16 en 64 jaar. Welkom bij de club.

Fotograafje meppen

Geef een reactie

fotograaf3Hartstikke blij waren de Catalanen dat in de afgelopen drie jaar de traditionele politiekorpsen nagenoeg uit het straatbeeld van Barcelona en de rest van Catalonië verdwenen. De Policía Nacional en vooral de paramilitaire Guardia Civil waren niet bepaald populair, sinds zij defotograaf2

harde uitvoerende hand van generaal Franco waren. Catalonië had al zijn eigen politiekorps, heel moeilijk de Mossos d’Esquadra geheten, en die werd in ere hersteld en zou bijna alle taken van de ‘Spaanse’ korpsen gaan overnemen. In Barcelona zijn ze nu al bijna drie jaar de baas , en het

fotograaf12enthousiasme van de bevolking is sindsdien snel gedaald. Te vaak werden arrestanten op één van de bureau’s te hard geslagen, te vaak moesten de laatste maanden agenten van de Mossos wegens misdragingen worden berecht.

De agenten zelf waren niet blij met de ‘slechte pers’ die ze kregen en vorige week leek het moment gekomen daarvoor een beetje wraak te nemen. Bij een demonstratie van studenten liep het uit de hand. Er werd flink met de wapenstok gezwaaid, agenten bleven maar slaan, slaan en slaan, en niet alleen de studenten moesten incasseren: een dertigtal journalisten, fotografen en cameramensen kreeg er ook van langs. Nou zijn sommige journalisten wel te verwarren met opstandige studenten, maar de professionele fotografen waren duidelijk te herkennen, aan hun camera’s en soms zelfs de rode band om de arm met Press erop. Maakte allemaal niets uit: het leek wel of er een duidelijke opdracht was de demonstratie te benutten om ook de vervelende pers eens een lesje te leren.

Dat optreden is nu al een week lang voorpaginanieuws. Eén van de politiek verantwoordelijken zal worden ontslagen, de journalisten demonstreerden tegen het ‘fascistische’ optreden van de politie en de studenten kondigden voor vanavond een nieuwe demonstratie af. Iedereen is benieuwd wat er dit keer zal gebeuren.

Mijn ‘running gag’

Geef een reactie

edje2Het begon spontaan, als een grapje, en dat is het nog steeds. Julián, een collega op de redactie, zat foto’s van zichzelf te maken, vond-ie schijnbaar wel leuk. Alleen zie je dan niet wat er achter je gebeurt. Komt er dus een onverwacht, soms onwelkome gast op je foto.edparis1

Even later ging ik met fotograaf David op reportage naar Parijs, waar FC Barcelona de finale van de Champions League moest spelen. David’s hobby is zichzelf te fotograferen op bekende plaatsen, dus ook vooredw1 de pyramide van het Louvre.

Minder verrassend was het voor Agustí, ook fotograaf van de krant, veteraan op punt van VUT, waarmee ik laatst samen in Galicië was. Hij vond het plaatje in een etalage van Santiago wel aardig.

are_vampiros_en_la_redaccionDeze week was Josep Maria aan de beurt, expert economische zaken van El Periódico. Collega Pau maakte de foto en heeft hem op de website captura.org gezet, waar bekende Spanjaarden hun snapshots publiceren. ‘Vampieren op de redactie’, is zijn bijschrift.

Wordt vervolgd.

I’m from Barcelona

Geef een reactie

manuel

Vanavond les geven op een universiteit. English for sportsjournalists. Een Master voor mensen die zich willen specialiseren in een wereld, de journalistiek, waar in Spanje elk jaar duizenden universitaire afgestudeerden een baan proberen te vinden na een opleiding van vijf, zes jaar. En omdat er geen werk is, gaan ze post-doctorale opleidingen doen. Deze vijf lessen Engels zijn onderdeel van een groter programma. En dat Engels praten, begrijpen of schrijven is nog altijd een ramp in Spanje. Zoals in elk groot land de mensen denken dat ze met hun eigen taal ver genoeg kunnen komen in de wereld. Weet niet wat het niveau van de 22 studenten is, maar meestal houdt het niet over. Het I’m from Barcelona van Manuel uit Fawlty Towers. Komt omdat hier op televisie alles nagesynchroniseerd wordt, tot het journaal aan toe. (Manuel was in de Spaanse versie een Mexicaan, bijvoorbeeld.) George Bush is na acht jaar vertrokken als president van de VS, maar bijna niemand in Spanje heeft hem ooit horen praten. Altijd kwam er een voice-over met de Spaanse vertaling. Eén opdracht aan de leerlingen: luister naar Barack Obama, het liefst zijn speech na de Caucus-overwinning in Iowa, en je merkt dat Engels luisteren en leren heel eenvoudig een aangenaam is.

De opening van de les zal een fragment zijn uit het programma van José María García, twee decennia lang de omstreden maar ook populaire presentator van het best beluisterde sportprogramma op de radio. Twee miljoen mannen lagen na middernacht, van 12 tot 2, in bed naar hem te luisteren. Op een dag wilde hij Lorenzo Sanz bellen, toen de voorzitter van Real Madrid. Die zat in het Hilton-hotel in Amsterdam, toen zijn ploeg de Champions League-finale in de Arena speelde, maar García belde waarschijnlijk een verkeerd nummer. Het geduld van de recepcioniste van het kleine Amsterdamse hotelletje met vier kamers is bewonderenswaardig. En dan nog moet ze, helemaal op het einde, die drie ongelooflijke beledigende woorden aanhoren: http://www.youtube.com/watch?v=AcBHggkUDRE

Ook journalisten worden ontslagen (2)

Geef een reactie

asamblea) De protesten zijn voorbij, net als de massale vergaderingen (zie boven) de dreiging van een staking ook. De uitgeverij (Grupo Zeta) van mijn krant (El Periódico) en de ondernemingsraden van de liefst 26 verschillende bedrijfsonderdelen (dagblad, sportkrant, boekenuitgeverij, drukkerij, tijdschriften, radio, etc) kwamen ergens diep in de nacht tot een akkoord dat de werknemers inmiddels via een stemming hebben bekrachtigd. Uiteindelijk zijn het bijna 100 minder ontslagen dan gepland (442 worden het nu), waarvan 56 bij El Periódico, minimaal 36 journalisten.

Vanaf 57 jaar val je onder een regeling voor vervroegde uittreding (maar we hebben een vrij jonge redactie, hooguit tien man/vrouw zijn zo oud) en de rest kan zich als vrijwilliger aanmelden als hij of zij de afkoopsom voldoende vindt: bij een jaarsalaris van 65.000 euro of meer (wat het geval is bij vrijwel alle redacteuren) krijgt de vertrekkende 31 dagen loon mee. Ter vergelijking: degenen die veel minder verdienen (tot 25.000 bijvoorbeeld) mogen op 48 dagen per jaar rekenen. Dus de rekenmachine pakken (de eerste 20 dagen zijn belastingvrij) en jezelf afvragen of het verstandig is in tijden van crisis met ongeveer een ton je vaste baan van de laatste 18 jaar op te geven.

Zijn er niet genoeg vrijwilligers, dan worden de ‘slachtoffers’ aangewezen. Neem aan dat dat in een persoonlijk gesprek gebeurt en niet zoals ooit bij Het Parool (zo las ik vorige week in het Dagboek van een Werkloze van Frans van Deijl in HP/De Tijd): daar kwam een koerier op D-Day tussen zes en acht ’s avonds de ontslagbrief voor de 20 ‘overtalligen’ thuisbrengen, nadat iedereen overdag gewoon had gewerkt…

Ook journalisten worden ontslagen

Geef een reactie

p1000897

Wij, journalisten, berichten dagelijks over (massa)ontslagen bij talloze bedrijven over de hele wereld. (Althans, onze collega’s van de economie-redactie zijn daar het meest mee bezig.) Maar nu zijn wij zelfs nieuws. Ook bij de uitgeverij (Grupo Zeta) waartoe mijn krant (El Periódico) behoort, moet bijna een kwart van de mensen weg. Onder hen ook tientallen journalisten van dag- week- en maandbladen, en verder drukkers, systeembeheerders, advertentieverkopers, secretaresses en alles en iedereen die normaal nodig is een bedrijf draaiende te houden.

We beseffen dat ook wij niet aan de crisis kunnen ontkomen, maar eisen wel een fatsoenlijke vertrekregeling plus de garantie dat er een goed toekomstplan bestaat om de krant met minder mensen te blijven maken. Vandaag was onze derde opeenvolgende dag van protest. Dit keer gingen we naar het imposante hoofdkantoor van La Caixa, de grootste spaarbank van Spanje, die vanwege talloze uitstaande kredieten de eigenlijke baas van de uitgeverij is. En net als werknemers van Nissan, Sony, Philips en al die anderen besloten we ook maar eens de Diagonal, de grootste verkeersader van Barcelona, te stremmen. Voor vijf minuutjes maar, want echt tot overlast willen we ook niet zijn.