De voorpagina, nu al meer dan een jaar geleden, heeft al verschillende prijzen gewonnen. Was natuurlijk een bijzondere, om twee redenen. Een ochtendkrant, mijn Periódico, die om 5 uur ’s morgens nog een extra editie maakt om de lezers, de volgende ochtend, over het laatste nieuws van de verkiezingen in de VS te informeren. (De ándere kranten in Barcelona/Spanje deden dat natuurlijk ook; het is het mooie van de concurrentie en van de verkoop in de kiosk: je kunt niet om 8 uur in de kiosk liggen zonder te melden wie de verkiezingen in de VS heeft gewonnen.)
En wie won? Alle kranten, over de hele wereld, kwamen met een grote foto van Obama (ook al konden veel Europese kranten toen nog niet melden of hij daadwerkelijk de nieuwe president zou zijn). Bij ons vonden we dat er genoeg Obama was geweest, de voorgaande weken, en dat maar één gezicht op die historische cover mocht staan. Mét natuurlijk een mooie zin: ‘Het is geen droom meer’.
Een lange inleiding om te komen tot de expositie die sinds gisteren in Sitges te zien is, rechtstreeks vanuit de VS: de erfenis van Martin Luther King. Allemaal artiesten (72) en intellectuelen (40, hoewel het één het ander natuurlijk niet uitsluit) uit de hele wereld die hun eigen visie op de mooiste dominee/priester/voorganger aller tijden geven. Schilderijen, beeldhouwwerken, tekeningen, foto’s, alles mag en alles kan om Luther King te herinneren. 
Obama mag sneller dan alle voorgaande presidenten aan populariteit hebben ingeboekt, die ene ochtend van 5 november 2008 gaan we dus nooit meer vergeten. Deze expositie alleen al is daar het bewijs van; soms werd Luther King nog vaag herinnerd, maar steeds minder; nu weten ook de scholieren weer wie dat was. Een zwarte president is voldoende om een dergelijke expositie de hele wereld over te laten trekken. (Kijk trouwens goed naar de schildering links; het is, op de achtergrond, de plastische uitbeelding van love is peace, of omgekeerd.)
Voor wie in de buurt is (dus in Barcelona): pak de trein naar Sitges, 31 minuten vanaf Sants, 37 minuten vanaf Passeig de Gràcia, en loop door de Carrer Major van Sitges naar het gemeentehuis en daarvandaan langs het historische en artistieke gedeelte (Palau Maricel, Cau Ferrat) naar het Edifici Miramar, bijna aan het strand, om, bijna 42 jaar na zijn dood, deze mooie prediker nog eens eer te betonen.
De andere grote plaag is gebleven, de steengroeve’s die niet alleen een diep litteken in het landschap achterlaten, maar ook deze smalle weg laten vollopen met vrachtwagens vol stenen, cementmolens en vooral veel ongeduld. Voordeel is wel dat je op de fiets in de afdalingen iets sneller dan die mastodonten gaat, maar de grote dieselmotoren in je nek horen hijgen blijft een onplezierige ervaring.
Er zijn mensen die zeggen dat ze niet zonder de seizoenen zouden kunnen, dat ze het nodig hebben, het gure herfstweer dat over vlakke akkers raast, zo mooi bezongen door Jacques Brel.
Het valt in ieder geval uit de toon bij de omringende huizen, allemaal gebouwd in de Cubaanse of Caribische stijl die de vroegere Catalaanse emigranten, de americanos of indianos, mee terug naar Catalonië namen. Eén van de beste voorbeelden is de Casa Josep Freixa, gebouwd tussen 1919 en 1923, en als je goed kijkt lijkt het bovengenoemde huis er wel een beetje een slechte kopie van.
Aan de overkant van de straat, en van dezelfde architect (Josep Maria Martino Arroyo), het al jaren leegstaande huis van, zeg maar, mijn achterburen, het Casa Casimiro Barnils, ook van rond 1919, maar wel veel strakker gebouwd. Het staat nog steeds te koop, voor zo’n 10 miljoen euro, al lijkt de 
Het meest opvallende uit dit rijtje, en eentje die uit de toon lijkt te vallen, is El Barco (De Boot), een enorm wit en strak huis, een beetje Le Corbusier-achtig. De oorspronkelijke versie dateert al van 1934, bedacht door Francesc Mitjans (architect van het Camp Nou), die zijn tijd net zo ver vooruit leek als Gerrit Rietveld in Utrecht. Er bestaat nog een enkel fotootje
uit de jaren zestig (hiernaast) van hoe het huis oorspronkelijk was. De nieuwe eigenaar liet het in 1997 slopen en begon al met het bouwen van een nieuw pand toen hij van de gemeente te horen kreeg dat hij een monumentaal en beschermd huis tegen de vlakte had gegooid. Hij werd verplicht er een huis neer te zette dat exact gelijk was aan dat uit 1934. Maar die sloop zal niet in één dag zijn gebeurd, dus vraag je je af waarom de gemeente niet eerder reageerde.
Het logo, die vleermuis, heeft zijn eigen verhaal. In die opgekochte distilleerderij in Santiago huisde een kolonie vleermuizen onder het dak. Omdat weinig mensen in die tijd konden lezen, opperde Amalia, de vrouw van Facundo, een vleermuis als het opvallende beeldmerk van de Bacardí-rum te gebruiken.
Tijd dus om zelf aan vakantie te beginnen. September is de beste maand. Het weer nog mooi (althans, deze dagen), de stranden een stuk rustiger, ook de straten in het dorp zonder de hordes van juli en augustus, stoelen vrij op de terrasjes, collega’s die al lang van hun vakantie zijn teruggekeerd en tegen wie je zegt dat jij nú begint, en zo een lang etcetera van argumenten voor een late vakantie.
Edwin Winkels 