Dan toch maar geplaatst, want de bewijzen cq twijfels stapelen zich op. Een voorbeeld van hoe ver de gekte rond Real-Barça hier in Spanje zelfs de journalistiek volledig in de war maakt. De ultraconservatieve zender Intereconomia, met het goedbekeken pro-Madrid voetbalprogramma Punto Pelota, zou de slowmotion-beelden van de overtreding van Pepe op Alves hebben gemanipuleerd, door in één videoframe het been van Pepe ‘in te korten’ en hem zo vrij te pleiten van die rode kaart, beelden die Real Madrid bovendien naar de UEFA heeft gestuurd. Kan dat, zo spelen met videobeelden? Geen idee. Maar het debat is er, op straat, op TV en op internet. Oordeel zelf. of verbaas je gewoon een beetje, over die hysterie. (Boven een still, hieronder bewegend ‘bewijs’.)
Eensluidende vette koppen vandaag in de twee sportkranten van Madrid, AS en Marca. ¿Por qué? Waarom? Het was de repeterende vraag van José Mourinho gisteravond na de 2-0 nederlaag in eigen huis tegen FC Barcelona, waardoor de finale van de Champions League ineens heel ver weg is voor Real. Mourinho kwam met tal van insinuaties, dat Barça bij de UEFA een streepje voor heeft omdat het Unicef op het shirt heeft staan, dat álle scheidsrechters een speler van Mourinho rood geven als hij tegen Barcelona speelt, dat het beschamend is dat Guardiola op deze manier een Champions League wint, en een lang etcetera van een zeer slechte verliezer.
Waarom verloor Real Madrid? We geven, vanuit Barcelona, graag antwoord: omdat Mourinho zonder één van zijn drie dure centurmspitsen (Benzema, Higuaín en Adebayor) begon, drie nummers 9 die overal ter wereld in de basis zouden staan. Omdat Pepe al wedstrijdenlang een rode kaart verdiende en belachelijk hard met gstrekt been doorging op Alvés en omdat Marcelo opzettelijk de noppen in het been van de gevallen Pedro zette en daar niet rood voor kreeg. Omdat Mourinho zijn spelers zo opfokt dat ze zichzelf niet meer zijn. Omdat Real Madrid in de drie laatste wedstrijden een gierig, defensief, hard voetbal speelde dat onwaardig is voor een club met zo’n palmarès. Omdat die ‘koninklijke’ in eigen stadion genoegen nam met slechts 30% balbezit. Omdat Mourinho schijt heeft aan miljoenen kijkers in de hele wereld en resultaat ten koste van alles wil bereiken. Omdat Mourinho in persconferenties voor- en na de wedstrijden alleen maar over scheidsrechters, volle programma’s en tegenstanders klaagt. Omdat de Portugees de toch al grote rivaliteit tussen Real en Barça tot ongezonde hoogte opschroefde. Omdat hij gisteren na afloop niet over dat vreselijke voetbal van zijn eigen ploeg wilde praten. Omdat hijzelf, tegen de regels van de UEFA in, gisteren voorkwam dat het lange gras besproeid zou worden om zo te voorkomen dat de bal bij Barcelona snel zou rollen. Omdat, omdat, omdat…
Bijna kreeg Mourinho met zijn zielige show Barcelona van zijn stuk. Tegen dit Madrid konden de Catalanen, na de fabuleuze 5-0 in de competitie, niet meer schitteren. De tegenstander had zich in loopgraven verstopt en schoot daaruit met scherp, maar niet op doel. Maar gelukkig was daar eerst Afellay, in de Spaanse pers vandaag volop geprezen, en vooral Messi. Altijd weer Messi. Liever Messi dan Mourinho. Duizende keer.
De 4-0 was mooi, maar die vijfde móest komen. Una manita, noemen ze dat hier. Een handvol doelpunten. Piqué – Piquenbauer voor de Catalanen – stak die hand op, in de 92ste minuut. Het publiek volgde zijn gebaar.
Het was weer een memorabele avond in het Camp Nou. Elke gouden ploeg van Barcelona moet eens zo’n 5-0 tegen Real meemaken. Johan Cruijff en zijn kompanen deden dat in februari 1974, ín Madrid zelfs. Cruijff als trainer deed het 20 jaar later nog eens over, in eigen stadion, met een magistrale Romário in dat dream team. En nu heeft Guardiola ook zijn 5-0, al had hij al de ultieme 2-6 van anderhalf jaar terug in het Bernabéu. “We koesteren de erfenis van Cruijff,” zei Guardiola na afloop.
We waren erbij, natuurlijk, in het Camp Nou, want sommige wedstrijden wil je nooit missen. Bovendien moest er gewerkt worden: een verslag voor het AD, dat 20 minuten voor het einde van de wedstrijd naar de redactie gemaild moest worden, om de deadline te halen en de lezers enkele uren later te informeren. Bij een 4-0 stand, gelukkig, dus eenvoudiger te schrijven dan bij 1-1. Hierbij het originele stuk, dus zónder de 5-0 van Jeffren en de rode kaart voor Ramos wegens een schandalige tackle op Messi… (En om de lezers een idee te geven hoe knap het toch is van al die voetbalverslaggevers van ochtendkranten, om onder een enorme tijdsdruk een stukje te produceren waarin niet al te veel grote fouten staan.) Hoop dat ze op de krant die laatste details keurig hebben toegevoegd, maar dat zal wel.
BARCELONA – Hard, vernederend hard viel Real Madrid gisteren van de troon die het zich al aan de kop van de Primera División had geschapen. Een wonderschone exhibitie in het Camp Nou bracht Barcelona in extase, om een nieuwe historische uitslag aan zijn clásicos toe te voegen: 4-0.
EDWIN WINKELS
Wonderdokter José Mourinho heeft wat meer tijd nodig om zijn Real Madrid op het duizelingwekkend hoge niveau van FC Barcelona te krijgen. Op een regenachtige avond stond er gisteren geen maat op de balkunstenaars uit het Camp Nou. In een wervelende voetbalshow maakten de blaugranas van Pep Guardiola duidelijk dat in het duel tussen de twee beste ploegen te wereld er één nog altijd veel beter dan de ander is.
De socio’s geloofden hun ogen niet. Zij hadden gevreesd voor een herboren Real, de trucs van Mourinho, het einde van een reeks van vier overwinningen op de aartsrivaal. Maar na de 2-6 in het Bernabéu van anderhalf jaar geleden mochten de blancos een nieuwe vernedering ondergaan.
Elk seizoen weer wordt de clásico door de hysterische sportkranten en steeds voetbalgekkere TV-journaals in Spanje als ‘de wedstrijd van de eeuw’ bestempeld, maar gisteren had iedereen vooraf het idee dat dit werkelijk een heel bijzondere editie was, met de twee, op dit moment, best voetballende ploegen vol wereldkampioenen en Gouden Bal-kandidaten.
Twee wereldploegen met een eigen stijl. Barça met, in de basis, acht spelers uit de eigen jeugd, Real met een, op Casillas na, bijeengekochte ploeg. Pep Guardiola voorzag een voorspelbare wedstrijd. Niet wat het scoreverloop betreft, wel het spelbeeld. ,,Wij vallen aan, Real speelt op de counter. Er is geen ploeg in de wereld die beter op de counter speelt als Madrid,” zei de Barça-coach vooraf, ongetwijfeld terugdenkend hoe Mourinho hem, via die tegenaanval, vorig seizoen met Inter Milaan te grazen nam.
En zo ging het, maar zonder dat dit Real op Inter leek. De opening gaf precies het beeld dat Guardiola had voorspeld, echter met een veel groter verschil in de krachtsverhoudingen dan verwacht. Zijn ingespeelde Barça stond mijlenver voor op een Real in opbouw. Waar zijn eigen ploeg het eigen spel om een onwaarschijnlijk hoog niveau uitvoerde, kon Real maar sporadisch uit het blauwpaarse web ontsnappen. Het benutte alleen niet de twee kansjes die het via zo’n gevreesde counter kreeg.
Barcelona deed dat wel. Het had aanvankelijk niet eens Messi, die al na vijf minuten de bal uit een onmogelijke hoek op de paal lobde, nodig om de wedstrijd al binnen 18 minuten te beslissen, of in ieder geval een levensgrote stap in de richting van de zege te zetten. De vlijmscherpe passes, prachtige eentweetjes en onwaarschijnlijke driehoeken die op het licht natte veld werden geweven eindigden in twee verdiende doelpunten.
Eerst was het na negen minuten Iniesta die zijn voetballende tweelingbroer Xavi haarscherp en keihard in het strafschopgebied aanspeelde. Na de verbijsterde verdediging had ook Casillas het nakijken. Nog eens negen minuten later ging Villa eenvoudig Ramos aan de achterlijn voorbij en kon Pedro zijn harde voorzet intikken. Zelfs die 2-0 leidde niet onmiddelijk tot een reactie van Real, dat verzoop in de zeeën van ruimte die Barça voor zichzelf creëerde.
Pas toen de bezoekers na een half uur het conflict gingen opzoeken, met een duw van Ronaldo tegen coach Guardiola en een halve elleboog van Carvalho op Messi leken zij Barcelona even van slag te kunnen brengen. Er vielen viif gele kaarten in vijf minuten, maar in de rust kon Guardiola zijn spelers er oogenschijnlijk van overtuigen vooral weer te gaan doen wat zij zo onwaarschijnlijk goed kunnen, voetballen. Dat leidde binnen elf minuten tot de 3-0 en 4-0 van een Villa, die op twee splijtende passes van Messi op het nippertje aan buitenspel ontsnapte en de Real-defensie voor de zoveelste maal belachelijk maakte.
Leedvermaak in Barcelona. Of nog méér dan dat. Vuurwerk op straat, een bar hier om de hoek die bijna wordt afgebroken van vreugde, de hele sportredactie van de krant die elkaar juichend in de armen valt… Real Madrid ligt eruit, voor het zesde achtereenvolgende jaar in de achtste finale, in het eerste duel van de knock out-fase. “Wij hebben de Champions in ons ADN zitten,” zei voorzitter Florentino Pérez vooraf nog. Maar dat DNA is er al acht jaar uit, ondanks de 700 miljoen euro die vooral dezelfde Pérez in die tijd in de ploeg heeft gestoken.
De val is altijd veel harder en pijnlijker als de hoogmoed zo groot is. Pérez keerde vorige zomer terug aan het front en dacht met 254 miljoen euro even de beste ploeg van Europa bij elkaar te kopen. Gelukkig is dit voetbal en kan een bescheiden Olympique Lyon, dat vierde in Frankrijk staat en juist zijn ster, Benzéma, aan de Koninklijke kwijtraakte, van de galácticos winnen. “We zijn geen team,” klaagden enkele Real-spelers achteraf.
De finale van de Champions League is in Madrid, op 22 mei in het Bernabéu. Het ergste wat de Madrilenen nog kan overkomen is dat Barcelona die eindstrijd haalt én wint. Zout in de open wonden. Real mag zich, misschien, troosten met het kampioenschap van Spanje.
Iker Casillas kan op een andere manier troost zoeken. De doelman heeft een nieuw vriendinnetje. De dame hiernaast heet Sara Carbonero en is sport- verslaggeefster. ‘De meest sexy sportreporter ter wereld’, zo kroonde de Amerikaanse versie van het blad FHM haar onlangs. Ze volgde het Spaanse elftal tijdens de Confederatiecup, vorig jaar in Zuid-Afrika en Casillas, net af van zijn fotomodel, zag er wel wat in. Wie niet, trouwens…
Niet blasé worden is een noodzaak om van het werk te blijven genieten. Ik stopte in 2000 met de sportjournalistiek bij El Periódico omdat ik het na 18 jaar (2 jaar als medewerker bij NRC Handelsblad, 4 jaar bij Het Vrije Volk, 3 als freelancer in Spanje, 9 bij El Periódico) allemaal wel had gezien. Olympische Spelen in Seoul, Barcelona en Atlanta, een stuk of acht Tours de France, EK’s en WK’s voetbal, atletiek en zwemmen, honderden voetbalwedstrijden van DS’70-SVV (Dordrecht tegen Schiedam, ja ja) tot FC Barcelona-Real Madrid. Vanavond was ‘mijn’ zoveelste Spaanse clásico, maar juist omdat ik nog zo weinig naar het stadion ga vind ik dat je er bij dit soort wedstrijden elke keer weer onbevangen van moet genieten. De sfeer vooraf, de 98.000 mensen op de tribune’s, de spanning, de altijd onzekere afloop, het voetbal, de afwezigheid van enige vorm van agressie, de volle metro met mensen vol angst en hoop (vooraf) en opgeluchte tevredenheid (op de weg terug), de barretjes met bier en bocadillo de lomo en onverbeterlijke betweters.
Er zijn mensen die er niet van houden, ik weet het. Als je op zondag een vrouw voor een boer moet zoeken ga je niet nog eens naar dat domme voetbal kijken. Dan ga je op TV dom zitten kijken als iemand het over een mooie voetbalwedstrijd heeft. Barça-Real is altijd mooi, óók als het spel een beetje tegenvalt. Het is een gekkenhuis, maar eentje zonder doden of gewonden. De perschef van Barcelona viel me vanavond in de armen; hij wenste dat dit zo snel mogelijk voorbij zou zijn. Want van Barça-Real word je gek, omdat iedereen er bij wil zijn, omdat iedereen wat wil, omdat… Ja, waarom? Omdat het gewoon een beetje voetbal is en er altijd weer een nieuwe held opstaat. Zlatan Obrahimovic was dat dit keer. Speelde ooit voor Ajax, trouwens.
Aardige graphic en gegevens van mijn sportcollega’s bij El Periódico. De kop: cantera contra cartera, de eigen jeugd tegen de portemonnee. Of: hoe groot het verschil is in het beleid van FC Barcelona en Real Madrid, morgen om 19 uur rivalen in het Camp Nou. De opstellingen kloppen misschien niet helemaal, afhankelijk van wat de trainers morgen beslissen, maar de strekking is duidelijk: Barça zal net als in de Champions League-finale met een meerderheid aan spelers afkomstig uit de eigen jeugd aantreden, en die zijn natuurlijk goedkoper dan alle aankopen waarmee Real de strijd zal aangaan. Leuke vergelijking. Nou nog zien wat het resultaat op het veld is. Maar ook daarvan is vooraf één ding duidelijk: Barcelona heeft zijn eigen genen, een spelstijl die nooit zal veranderen. Real weet nog steeds niet hoe het eigenlijk voetbalt.
La unión del rebaño consigue que el lobo se acueste con hambre. (Alcorcón, Estadio Santo Domingo)
Real Madrid is aan populariteit aan het verliezen, óók in Nederland, waar we zó chauvinistisch zijn dat we ineens FC Barcelona voor Real Madrid inruilen omdat daar nu de meeste landgenoten voetballen. Maar er blijkt een grens te zijn. Eerst omdat sommige van ‘onze sterren’ zomaar aan de kant worden geschoven. Schandalig! roepen we. En daarna omdat voorzitter Florentino met geld gaat smijten. Opnieuw, schandalig! Vrije markt, oké, je mag kopen wat je wilt, maar des te leuker is wanneer wat semiprofs uit een stadje dat Alcorcón heet het voetbal tot zijn oorsprong terugbrengen: geen geld, maar inzet. Dat leed tot een 4-0 nederlaag van de Koninklijke. Toen mijn zoon gisteravond laat zei dat het 4-0 stond dacht ik dat hij me in de maling wilde nemen. Leo Messi overkwam hetzelfde.
Bij deze een deel van mijn verhaal in het AD morgen. Plus wat beelden. En kijk eens naar de enorme ‘run’ van Drenthe bij de 3-0 om zijn positie te heroveren en de aanvaller af te stoppen. Dát is pas inzet…
Een prachtige, van origine Afrikaanse spreuk hing er in de kleedkamer van het piepkleine stadionnetje in Alcorcón, waar net 4.000 mensen op de tribunes met maar vijf rijen stoelen pasten, maar de spelers van Real Madrid hadden het bordje waarschijnlijk niet zien hangen. ‘Dankzij de eenheid van de kudde gaat de wolf met honger naar bed.’
Honger? Er was veel meer aan de hand bij Real, in de uren na de beschamende 4-0 bekernederlaag bij die ‘kudde’, een sympathieke tegenstander uit de derde Spaanse divisie. De koninklijke wolf voelde schaamte, vernedering, onmacht. Er was ruzie in de kleedkamer, de gewisselde Guti zei trainer Pellegrini in de rust dat hij maar beter iemand van achteren kon nemen, en gisterochtend op de training heerste er een diepere stilte dan op een begraafplaats. ‘Pellegrini, wegwezen’, kopte sportkrant Marca heel groot.
Een kansloze 4-0 bij de club uit voorstad Alcorcón. De voorzitter wreef het er nog even in: ,,Onze hele selectie is 1,3 miljoen euro waard. De spelers verdienen tussen de 6.000 en 50.000 euro.” Zijn collega Florentino Pérez kocht dit jaar alleen al voor meer dan 250 miljoen in.
Rafael van der Vaart en Royston Drenthe hadden, samen met mannen als Raúl, Benzema, Diarra en Guti, de twijfelachtige eer het ‘lachtertje van de eeuw’ in de basiself mee te maken. “We hebben een les in nederigheid gekregen,” zei aanvoerder Raúl. Doelman Dudek was nog de beste geweest; het had ook 7-0 kunnen worden. Voor Drenthe, die als linksachter speelde, was de avond in Alcorcón een nachtmerrie. Alle vlijmscherpe aanvallen van de thuisclub kwamen over zijn vleugel, drie van de vier treffers werden er geboren. Drenthe, die ook door eigen ploeggenoten in de steek werd gelaten, werd door fanatieke amateurs overlopen.
Real heeft een brede selectie vol sterren, maar de Chileen Pellegrini heeft de machine nog niet aan het draaien kunnen krijgen. En als het niet loopt, zoals dinsdag, dan verschuilt de coach zich in de dugout. Instructies tijdens een wedstrijd geeft hij nauwelijks. Dát is één van de vele teleurstellingen bij Real. Over twee weken is de return, in het grote Bernabéu. Maar daar gaat het niet om. Drie nederlagen in de laatste vier wedstrijden hebben de trots gekrenkt, de vorig jaar opgelopen wonden weer opengereten, de twijfels weer doen toeslaan.
En Alcorcón? Dat kon het gisteren nog niet geloven. “In het Bernabéu kunnen we er natuurlijk vreselijk van langskrijgen,” zei de trainer, “maar dit neemt niemand ons ooit meer af.”
Het fragment uit de film Der Untergang waarin Hitler zijn manschappen een enorme uitbrander geeft is op YouTube één van de meest gebruikte scènes om volledige nieuwe verhalen te bedenken. Eén van de meest geslaagde is een Nederlandse bijdrage van een jaar oud, Het Bedrijfsuitje, vooral door de lijzige, Limburgse stemmen. Maar een Spanjaard of Catalaan, ongetwijfeld een fan van FC Barcelona, kwam deze week met een prachtige persiflatie op de miljoenenaankopen van Real Madrid. Hitler als Florentino Pérez; helaas alleen voor degenen die een beetje Spaans kennen.
Een samenvatting: het is 2010, Barça heeft zojuist de Champions League-finale in het Bernabéu-stadion gewonnen, de shirtjes van Cristiano Ronaldo verkopen niet meer sinds hij in een homo-bar is betrapt, Real staat op het punt van degraderen en Hitler, sorry Pérez, erkent op het einde dat ook hij liever de wedstrijden van Barcelona ziet. Vermakelijk.
Geef me vijf redenen waarom je in Spanje wilt blijven wonen en niet naar Nederland terugkeert, vroeg iemand gisteravond. Eén van die vijf redenen die ik hem noemde kon hij nog geen vijf minuten later zelf aanschouwen: de straat voor Mestalla, het voetbalstadion van Valencia. Real Madrid kwam op bezoek, een wedstrijd van maximale rivaliteit. En toch: bijna geen politie gezien. Allemaal mensen die vrolijk op straatje een biertje staan te drinken, tot kort voordat ze het stadion in moeten. Natuurlijk, in Spanje komen er weinig supporters met de bezoekende club mee, maar noch om tien uur ’s avonds (de late begintijd van de wedstrijd) noch na middernacht was er enig spoor van agressie te ontdekken. Het zal wel eens fout gaan, maar zo onveilig of unheimisch als je je zou voelen op weg naar een Ajax-Utrecht of FC Twente-Feyenoord, om maar een paar potjes te noemen, dat heb je in Spanje bijna nooit. Hier is dit soort wedstrijden een familiefeest, geen terrein voor vervelende capuchonnetjes. Minder geweld, minder agressie. Een goede reden om Spanje boven NL te verkiezen.
Hij alleen, dat kleine manneke dat ooit groeihormonen nodig had om wat meer te groeien, het bescheiden joch dat zich vermaakt op een voetbalveld, het ongelooflijke talent dat héél veel van Maradona in zich heeft, die Lionel Messi, helemaal alleen, kwetsbaar en tegelijk onaantastbaar, laat de woede, frustratie, haat en misschien toch ook stille bewondering van de tribune van het Bernabéu-stadion over zich heen rollen.
De foto staat vandaag in de krant Público en is één van de mooiste, treffendste beelden van de historische zaterdagavond. Elk gezicht, elke geheven vinger is een eigen verhaal.
Niet op die tribune maar ervóór, achter de tengere rug van Messi, speelde zich 90 minuten lang voetbal in zijn meest pure vorm af, voetbal als vermaak, dat waarvoor het ooit bedacht is. Mannen die ongelooflijk plezier hebben op het veld. Real Madrid-FC Barcelona 2-6; het hadden er nog veel meer kunnen zijn. Kunstwerken zijn moeilijk te beschrijven, die moet je aanschouwen. Misschien dat één foto gewoon meer dan genoeg is.
Edwin Winkels 