Niet blasé worden is een noodzaak om van het werk te blijven genieten. Ik stopte in 2000 met de sportjournalistiek bij El Periódico omdat ik het na 18 jaar (2 jaar als medewerker bij NRC Handelsblad, 4 jaar bij Het Vrije Volk, 3 als freelancer in Spanje, 9 bij El Periódico) allemaal wel had gezien. Olympische Spelen in Seoul, Barcelona en Atlanta, een stuk of acht Tours de France, EK’s en WK’s voetbal, atletiek en zwemmen, honderden voetbalwedstrijden van DS’70-SVV (Dordrecht tegen Schiedam, ja ja) tot FC Barcelona-Real Madrid. Vanavond was ‘mijn’ zoveelste Spaanse clásico, maar juist omdat ik nog zo weinig naar het stadion ga vind ik dat je er bij dit soort wedstrijden elke keer weer onbevangen van moet genieten. De sfeer vooraf, de 98.000 mensen op de tribune’s, de spanning, de altijd onzekere afloop, het voetbal, de afwezigheid van enige vorm van agressie, de volle metro met mensen vol angst en hoop (vooraf) en opgeluchte tevredenheid (op de weg terug), de barretjes met bier en bocadillo de lomo en onverbeterlijke betweters.

Er zijn mensen die er niet van houden, ik weet het. Als je op zondag een vrouw voor een boer moet zoeken ga je niet nog eens naar dat domme voetbal kijken. Dan ga je op TV dom zitten kijken als iemand het over een mooie voetbalwedstrijd heeft. Barça-Real is altijd mooi, óók als het spel een beetje tegenvalt. Het is een gekkenhuis, maar eentje zonder doden of gewonden. De perschef van Barcelona viel me vanavond in de armen; hij wenste dat dit zo snel mogelijk voorbij zou zijn. Want van Barça-Real word je gek, omdat iedereen er bij wil zijn, omdat iedereen wat wil, omdat… Ja, waarom? Omdat het gewoon een beetje voetbal is en er altijd weer een nieuwe held opstaat. Zlatan Obrahimovic was dat dit keer. Speelde ooit voor Ajax, trouwens.

Hierbij een korte samenvatting: