Tagarchief: rome

Rome in het klein

Geef een reactie

merida3

Na 21 jaar ken ik verreweg het grootste deel van Spanje, wegen en landschappen, bergen en strandjes, steden en dorpen, maar er zijn nog altijd genoeg plaatsen waar ik nooit ben geweest. ’t Land is gewoon te groot. Mérida was er één van, en ik weet niet waarom ik er nooit een voet had gezet. Geen excuus is mogelijk. Heb ’t gisteren goedgemaakt. Het is alsof je er door Rome loopt, maar dan op een kleine schaal. Kom je een winkelstraat uitlopen en kijk je, voor de zoveelste keer, tegen weer een paar oude Romeinse zuilen aan, dit keer van de tempel van Diana.

merida1Mérida was één van de drie Romeinse hoofdsteden in Iberië en Lusitanië, samen met Córdoba en Tarragona. En nergens zijn de resten zo mooi bewaard gebleven als hier. Vooral, op de foto boven, het theater en amfitheater van 5 en 13 jaar na Christus, vanaf 1912 opgegraven onder wat tot dan een soort vuilnishoop was. In het amfitheater werd met de dood gespeeld (gladiatoren, slaven), het theater was voor heuse toneelspelen zonder bloed. Een wonder is ook de brug over de Guadiana, de langste Romeinse brug in Spanje, zoniet van Europa.

Ben op een korte, vierdaagse reis langs het zuidelijke deel van de Ruta de la Plata, de oude zilverweg die helemaal van Gijon tot Sevilla loopt. De Romeinen haalden hun zilver uit de mijnen van Asturië, transporteerden het over de speciaal aangelegde weg naar het zuiden, waar het aan boord van schepen richting Rome ging. Cultuur en oudheid opsnuiven dus, maar het grote voordeel van Spaanse steden en dorpen is dat er ook genoeg andere geneugten, vooral gastronomische zijn, al ben ik nu, na twee dagen, het varkensvlees al wel een beetje zat. En straten en pleinen vol leven, natuurlijk, bij het vallen van de avondzon en een temperatuur van rond de 25 graden.

merida2

Marathon langs monumenten

Geef een reactie

maraton

Er was een tijd dat ik een beetje hardliep. We waren in topvorm, dronken nog niet zo veel bier en als we als verslaggever bij een groot atletiek- of zwemtoernooi toernooi waren liepen we er met een groepje altijd wat rondjes door een park, de straten of over een atletiekbaan. Vlak voor het WK Atletiek in Rome, 1987, ontdekte ik dat de Vivicittà werd gehouden, een populaire loop van 10 kilometer door de stad, langs zijn mooiste monumenten. De afstand bleek uiteindelijk iets van 12 km te zijn, maar het was meer dan de moeite waard. Door een Rome zonder auto’s renden we vanaf de start in Villa Borghese langs de Spaanse Trappen, de Fontona di Trevi, over het Piazza Navona, langs het paleis van Vittorio Emanuelle en het Coliseum, langs het historische Circo Massimo en via het Vaticaan naar de finish bij het Olympisch Stadion. Een wonderbaarlijke ervaring.

Barcelona heeft nu ook zoiets. De stad heeft sinds ruim 30 jaar zijn marathon, maar die begon altijd in Mataró, een stadje aan de kust, en liep in één rechte saaie lijn langs het strand en het spoor richting Barcelona, waar soms ook nog eens bovenop de Montjuïc moest worden gefinished. Slopend voor de benen en funest voor een goede tijd. Er was voor de lopers niets aan. Dus werd enkele jaren geleden besloten de marathon naar de stad te halen. Sindsdien is het aantal deelnemers sterk gegroeid, ook vanuit het buitenland. Morgen, zondag 1 maart, doen er 9.702 lopers mee. Dat is nog lang geen Rotterdam natuurlijk, maar ze krijgen wel iets anders dan de Erasmusbrug en de kubuswoningen te zien: het parkoers loopt langs het Camp Nou, de huizen Battló en Milà van Gaudí, de onvermijdelijke Sagrada Familia, de moderne Torre Agbar, de Olympische Haven, de Arc de Triomf en over de Rambla richting de finish bij de magische fonteinen van Montjuïc. Een grote winnaar is er bijna nooit, een goede tijd ook niet, maar voor de lopers is het een race vol afleiding. Ik doe niet mee.