Na 21 jaar ken ik verreweg het grootste deel van Spanje, wegen en landschappen, bergen en strandjes, steden en dorpen, maar er zijn nog altijd genoeg plaatsen waar ik nooit ben geweest. ’t Land is gewoon te groot. Mérida was er één van, en ik weet niet waarom ik er nooit een voet had gezet. Geen excuus is mogelijk. Heb ’t gisteren goedgemaakt. Het is alsof je er door Rome loopt, maar dan op een kleine schaal. Kom je een winkelstraat uitlopen en kijk je, voor de zoveelste keer, tegen weer een paar oude Romeinse zuilen aan, dit keer van de tempel van Diana.

Mérida was één van de drie Romeinse hoofdsteden in Iberië en Lusitanië, samen met Córdoba en Tarragona. En nergens zijn de resten zo mooi bewaard gebleven als hier. Vooral, op de foto boven, het theater en amfitheater van 5 en 13 jaar na Christus, vanaf 1912 opgegraven onder wat tot dan een soort vuilnishoop was. In het amfitheater werd met de dood gespeeld (gladiatoren, slaven), het theater was voor heuse toneelspelen zonder bloed. Een wonder is ook de brug over de Guadiana, de langste Romeinse brug in Spanje, zoniet van Europa.

Ben op een korte, vierdaagse reis langs het zuidelijke deel van de Ruta de la Plata, de oude zilverweg die helemaal van Gijon tot Sevilla loopt. De Romeinen haalden hun zilver uit de mijnen van Asturië, transporteerden het over de speciaal aangelegde weg naar het zuiden, waar het aan boord van schepen richting Rome ging. Cultuur en oudheid opsnuiven dus, maar het grote voordeel van Spaanse steden en dorpen is dat er ook genoeg andere geneugten, vooral gastronomische zijn, al ben ik nu, na twee dagen, het varkensvlees al wel een beetje zat. En straten en pleinen vol leven, natuurlijk, bij het vallen van de avondzon en een temperatuur van rond de 25 graden.