Joel stond deze week bij ons in de tuin. Hij was nummer 27 van de 34. Allemaal jongelui uit Sitges van 18, 19 en 20 jaar. Sara, m’n dochter, had ze opgetrommeld. Don, de buurman, maakte foto’s van ze. Volgende week komen TV-makers uit Wales voor de opnames van een aflevering van een enorm populaire jeugdserie, die al 12 jaar draait. Al die jaren met dezelfde hoofdrolspelers. Die zijn nu ook 20 jaar, en volgens het script op vakantie in Sitges. Hun leven wordt gevolgd, maar alles is fictie. De 34 jongens en meiden zouden als figuranten meespelen, drie dagen lang.

Ik weet niet of ze het nog kunnen, De werkelijkheid was hard vandaag, veel te hard voor die leeftijd. Joel, vriend van allen, liep op straat door het dorp, de drukste straat van Sitges. Het was half zeven, topdrukte. Drie jongens ‘van buiten’, want in Sitges kennen ze elkaar allemaal, zeiden iets tegen Joel. Hij riep iets terug, gaf er misschien een duw bij. Toen trok één van de vreemden een mes, tussen tientallen wandelaars in. Het ging direct het hart van Joel in. De daders vluchtten, Joel bloedde in enkele  minuten dood op de drukste hoek van het dorp.

Om elf uur hadden al z’n vrienden en vriendinnen, en dat zijn er veel, afgesproken op dezelfde plaats. Pas een uur eerder was zijn lichaam daar weggehaald. Eén van de daders was gearresteerd. Bij het station, ging het gerucht, en alle vrienden renden erheen, wilden hem villen. Om elf uur was het rustiger. Iedereen nam een kaars mee, sommigen bloemen, een enkeling een foto. ‘We zullen je nooit vergeten’. Jongeren van die leeftijd zó zien huilen, tussen woede en wanhoop, tussen verdriet en onbegrip, doet pijn. Heel veel pijn. Een meisje is haar vriendje kwijt, ze is 19. Hij liep gewoon over straat, in het dorp waar hij was opgegroeid, waar dit nooit gebeurde. Tot het gebeurde.

UPDATE: De drie daders zijn vandaag gearresteerd.