Met een dominee, een atheïst en een antropologe een uurtje op de radio praten over de dood, en het leven (?) erna, het lijden, euthanasie, en al het andere wat er voorbij komt. Naar aanleiding van Allerheiligen, de dag dat de kalender iedereen naar het kerkhof stuurt. Totaal onverzoenbare standpunten, natuurlijk. Maar het is niet fout, in het publiek praten over de dood. Het is één van de argumenten die ik altijd geef in de interviews over Mari’s Deseo Vivir, het boek, overal in Spanje te koop. Ik roep maar steeds dat  de dood in onze westerse, door katholieke en protestantse doembeelden overheerste maatschappij, nog té veel een taboe is. En dat zo’n boek, waarin de dood én het leven 280 pagina’s lang voortdurend aanwezig zijn, zo’n taboe een beetje zou kunnen doorbreken.

En zo word je al snel een expert in de dood, omringd, enkele dagen eerder in het Catalaans Oncologisch Instituut, door artsen die er eigenlijk veel méér van weten, er dagelijks mee te maken hebben, een oncoloog en een specialist in paliatieve zorg.

Oók Spanje wordt steeds minder geloviger, de verplichting naar de kerk te gaan is er niet meer zoals onder een dictatuur. Inmiddels worden liefst 52% van de huwelijken búiten de kerk om gesloten, wat voor een vaak nog oer-katholiek land als dit heel veel is. Maar op het moment van de dood blijken de meeste mensen (of hun familie’s) tóch voor de zekerheid nog even bij de priester langs te willen: nog altijd is 95% van de begrafenissen een katholieke, door een priester geleide gebeurtenis, is 2% van andere geloofsovertuigingen en slechts 3% een niet-religieuze ceremonie…