Vanochtend hebben we Mercé begraven, een collega van de krant. De zoveelste al, in de laatste paar jaar. En geen mensen van 80, 90 jaar, allemaal hardwerkende journalisten van in de vijftig, sommigen net zestig. Mercé was 55. Borstkanker. Deze week werden verschillende cijfers bekend. In Nederland zijn vorig jaar voor het eerst meer mensen overleden aan kanker dan aan hart- en vaatziekten. In Spanje is het aantal gevallen flink gestegen, en de kans op genezing ook. Kanker is niet meer identiek aan dood, natuurlijk, maar ondanks alle medische vooruitgang is het vaak nog wel zo.

Misschien moeten we er maar gewoon aan wennen. Een vroege dood is heel gewoon. De levensverwachting is overal steeds hoger. Heel veel mensen worden veel ouder dan vroeger, maar heel veel redden dat gemiddeld evan zo’n 76 jaar bij lange na niet.

Eigenlijk moeten we er niet te veel om rouwen. Gewoon de mensen die ons vroegtijdig moeten verlaten, op weg naar een andere, totaal onbekende wereld, het allerbeste toewensen. Een glimlach vol hoop als laatste afscheid. Dat hebben we vanorgen ook proberen te doen. Goede reis, Mercé.