Mijn boek Het Barcelona-gevoel begint zo: “De deur van de rijdende trein kon open, maar in plaats van de zoete geur van een vakantieparadijs openbaarden zich langs de rails de resten van een onmenselijk huishouden. Eerst was er, kort na het traag binnenrijden van de stad, slechts een hoge muur geweest, tot er plots enorme gaten verschenen. Minutenlang duurde de schok. Onder daken van golfplaten brandden gloeilampen die ruimtes verlichtten die alles tegelijk waren: mensen aten er, sliepen er en wasten zich in een teil, want stromend water was er niet. Sommige openingen in de muur waren een toilet: billen hingen naar buiten en het waarschijnlijk schamele maal van de vorige dag viel twee meter naar beneden om er langs het spoor dagenlang te broeien in de augustuszon. De deur van de trein ging snel weer dicht, voordat een donkere tunnel de onschuldige reizigers, jonge strandgangers uit Utrecht, van hun verbazing verloste. Huizen aan de spoorlijn zijn nooit de mooiste, maar een oneindige krottenwijk, in Europa, op precies 1.500 kilometer van huis?”

Even verderop, in de proloog, vervolg ik zo: “Die onverwachte hel van troep en stront heette La Perona en daar stonden decennialang gedurende twee eindeloze kilometers aan de Ronda de Sant Martí liefst 3.000 barakken. Eind jaren tachtig raakten de gitanos hier hun precaire huizen kwijt. Eerder waren al de krotten verwijderd op de flanken van de Montjuïc, waar de vlam van de Olympische Spelen in 1992 licht over de obscure geschiedenis van de berg moest gaan werpen – in het kasteel bovenop fusileerde het regime ook zijn tegenstanders -, en was er ook een grote schoonmaak gehouden op de stranden van Barcelona die de vorige eeuw geen stranden waren. Ze werden bezet, bijna tot in het water aan toe, door de historische krotten van Somorrostro en Camp de la Bota.”

Waarom dit reproduceren? Vandaag opent in het Col·legi de Periodistes, onze Catalaanse beroepsvereniging van journalisten die in een kapitaal pand aan de Rambla de Catalunya, vlakbij de Plaça de Catalunya, huist, een fototentoonstelling van Esteve Lucerón over de krottenwijk La Perona. De ftorograaf was er voortdurend te vinden, tussen 1980 en ’89, de zigeuners vertouwden hem en hij kon er uiteindelijk zo’n 2.000 foto’s schieten. Een selectie is daarvan nu te zien. De aankondiging heeft me trouwens weer wat nieuws geleerd: La Perona heette zo omdat de krottenwijk in 1947 bezoek kreeg van Eva Perón.