Bloggen is geen wedstrijd, maar een bescheiden poging wat interessante dingen op te schrijven. Je begint met misschien 24 toevallig passerende lezers in de eerste maand. Je mailt vrienden en kennissen. Je zet het weblogadres onderaan je mails. Anderen linken je. En dan gaat het groeien, als een teder plantje dat elke dag water, liefde en zon nodig heeft. Maar dan nog: de blogwereld staat bomvol van deze plantjes, iets wat P. F. Thomese een beetje boos maakt, en wat het nóg moeilijker maakte door bomen het bos te vinden.

Vandaag heeft Het Barcelona-gevoel de grens van 100.000 bezoekers doorbroken (niet per dag, hè, maar in totaal…). Daar moet ik dus vooral jullie, de lezers, blijvers en passanten, commentaristen en anonieme geïnteresseerden, voor bedanken. Moet ik wel eerlijk bekennen dat de cijfers niet geheel reëel zijn. Begin september had ik een post over de hoertjes die toeristen afwerken in de Boquería. En omdat gore foto’s het altijd goed doen, kwam er een bescheiden link op GeenStijl terecht; in een halve dag knalde de meter naar 40.000 extra bezoekers… Je moet erkennen dat dat blog een fenomeen is, al zijn er niet veel van die incidentele bezoekers van die ene dag bij Het Barcelona-gevoel blijven hangen. Niettemin: die 100.000 staan er, eind oktober.

Zo’n wordpress-blog geeft ook aan met wat voor een zoekopdrachten de mensen op je blog terecht komen. De populairste? Picasso en Guernica, waarschijnlijk van scholieren die met een werkstuk bezig zijn, of zo. Plus fotograaf Robert Capa. En schrijf je over het huis van Dirk Scheringa, dan blijkt dat ook een aardig lokkertje.

Dank. Nogmaals. Geeft moed om nog even door te gaan.