Tagarchief: feest

Betoverend licht

Beter laat dan nooit, nog een klein beetje Mercè-feesten. De magie van het licht, bijvoorbeeld. Het bleek één van de grootste, onverwachte successen van het stadsfeest: je zet een paar lasers bij de ingang van het Ciutadella-park, stopt er wat indringende muziek met flinke bas-tonen onder en iedereen wordt er door ‘gepakt’, opgesloten in wissellende kolommen en spiralen van gekleurd licht, en dat onder een aangename hemel die op de vier feestdagen geen enkel druppeltje op de fiesta liet neerdalen.

Vooral de jongsten en wij, de wat ouderen, die nog niet of niet meer in hypermoderne disco’s komen, laten ons verleiden door die twee minuten van betovering. Hoe eenvoudig een feestje te bouwen is.

Maar aan elk feestje komt een einde, voor de één wat later dan voor de ander. Dit, op de foto, is de metro van Barcelona zondagmorgen om tien over vijf. Afgeladen met bezoekrs die van de verschillende concerten en feesten in de stad kwamen, op weg naar huis. De metro was 91 uur onafgebroken geopend en vervoerde in die tijd een record van 3,5 miljoen passagiers – record van zo’n lang weekeinde, want op werkdagen stappen er dagelijks al meer dan een miljoen mensen in. Vind dat zo’n metro eigenlijk altijd 24 uur lang open zou moeten zijn; zou heel wat dronkelappen van de weg houden. Nu is hij doordeweeks van 24 tot 5 uur gesloten en op zaterdag van 1 tot 5 uur. Met zo’n ‘feestmetro’ loop je trouwens wel enig risico op dit soort beelden: een stevige roze-kleurige massa kots op de vloer, waar andere jongeren trouwens gewoon met hun sandaaltjes in gaan zitten… De stank was onhoudbaar, maar om die tijd in de nacht schijnt dat niemand te deren.

Dacht trouwens  dat in andere grote steden van Europa die metro wel onafgebroken reed, maar zelfs in Londen en Parijs gaan ’s nachts de ‘tube’s’ op slot en kun je je nog alleen met nachtbussen en taxi’s door de stad verplaatsen als je zelf niet in de auto, op de motor of op de fiets wilt stappen.

Het is feest in Barcelona

De stad is vrolijk deze dagen, heeft geen zin om te werken. Vrijdag was een vrije dag in Barcelona, stadsheilige Mercè was jarig, en drie, vier dagen lang is het feest. Mooi weer ook gisteren en vandaag, dat maakt het altijd leuker. Je moet het eigenlijk zelf meemaken, dus voor buitenlui eens een Barcelona-reis rond de 24ste september boeken. Muziek, theater, wijnproeverijen, herrie, traditie… alles is te vinden. Veel voor kinderen ook. Op dit moment, zaterdagavond, is de hete Correfoc bezig, een helletocht vol vuurspuwende duivels. Morgen het grote afsluitende vuurwerk, en de belachelijk druk bezochte Festa del Cel, met stoere straaljagers in de lucht; zelfs eentje in het oranje, van de Nederlandse luchtmacht. Hoop niet dat-ie wraak voor de WK-finale gaat nemen.

1,7 miljoen feestgangers, 1 dode

fuegosmerce1

Blij kun je er natuurlijk niet mee zijn, met deze kop. Eén dode in vier dagen feest. Vanochtend overleed een 52-jarige onderhoudsman van hotel AC Forum in Barcelona. Hij lag al enkele dagen in coma, na incidenten in de eerste nacht van de stadsfeesten, de Mercè. Grote concerten op het in de rest van het jaar desolate Forum-terrein aan de noordrand van de stad, mensen die bezopen bij het eerste ochtendlicht naar huis gaan, de metro opzoeken (die was, in tegenstelling tot andere dagen, afgelopen week 24 uur per dag geopend) en onderweg ergens een plasje willen doen. Wildplassen (mooi, dat Nederlands, goed in het vinden van woorden die nergens anders bestaan) mag ook hier niet, gebeurt echter wel veel, maar die jongens wilden per se in het hotel AC pissen. De receptionisten zeiden dat dat slechts voor gasten was en werkten de onwelkome bezoekers met hulp van het slachtoffer de deur uit. De laatste kreeg een stomp in zijn gezicht, viel op de grond, met zijn hoofd op de stoeprand. De werknemers van het hotel hadden de directie al sinds vorig jaar om bewakers gevraagd op altijd moeilijk avonden en nachten als deze, wanneer duizenden feestgangers voor de deur langslopen en dus soms naar binnen komen. De directie vond dat te duur, maar de nacht na de incidenten was die bewaking er wel.

correfoc (c) Julio CarboMaar toch: verder was het redelijk pais en vree in de stad. Vier dagen en nachten feest en liefst 1,7 miljoen mensen op pad voor allerlei gratis evenementen (concerten, circus, theater, castellers en de voor toeristen verbijsterende maar tegelijk aantrekkelijke correfoc, de vuurrijke optocht van duivels en draken. (Tip voor als je eens naar de stadsfeesten van Barcelona of andere Catalaanse dorpsfeesten komt: voor de correfoc zijn lange mouwen en een hoedje van stro of dikke capuchon, een zonnebril en eventueel een zakdoek voor de mond noodzakelijk om de vonkenregen zonder pijnlijke brandwondjes van Lucifer te overleven.)

Naar het afsluitende vuurwerk van gisteravond bij de Plaça Espanya (een piromusical noemen ze het, het vuur danst er op de tonen van loeiharde muziek) kwamen 175.000 mensen af. En wéér geen incidenten, ook niet onder de automobilisten die, zoals ik, een enorme omweg moesten maken om de stad uit te komen . Er zijn volken die van feestvieren houden zonder dat er voortdurend hommeles is. Maar tóch jammer van en voor die ene dode; één te veel.

En de vogels zullen blijven zingen…

deseovivir1

Donderdag de mooiste feestdag van de wereld. Precies een week voor Koninginnedag, altijd, elk jaar weer. Op 23 april is het Sant Jordi in Catalonië, en ik weet zeker dat er nergens op de aarde een dergelijke traditie bestaat. Hij geeft aan haar een roos, zij geeft aan hem een boek. Dat klinkt nogal ouderwets en is door de moderne tijden ook wel achterhaald, maar de basis blijft hetzelfde. Geen vrouw in Catalonië komt vandaag zonder roos thuis; heeft ze er geen gekregen, dan heeft ze een probleem. Maar dezelfde vrouwen krijgen inmiddels van hun man, vriend, baas, collega etcetera ook wel een mooi boek kado.

Als het mooi weer is – en de vooruitzichten zijn goed – dan is Barcelona deze donderdag een paradijs: boekenstalletjes door de hele stad, schrijvers uit het hele land én andere delen van de wereld die op speciale plaatsen handtekeningen zetten. Een Boekenweek ingerkort tot één magische dag; je moet hem één keer hebben meegemaakt. Een roos en een boek, hoeveel natuur, literatuur en liefde heeft iemand, vrouw of man, nog méér nodig?

Aan het einde van de dag wordt er een ‘ranking’ opgemaakt van de beste verkopende boeken. Stieg Larsson gaat winnen, zo lijkt het nu al, op de hielen gezeten door een enkele Catalaanse of Spaanse auteur. Larsson is één van de weinigen die niet zijn handtekening kan zetten; hij is niet meer. Net zo min als Mari, schrijfster van bovenstaand werk, een indrukwekkend dagboek dat ik van zo’n 3.000 pagina’s tot de uiteindelijk 300 heb kunnen terugbrengen. Vandaag kreeg ik de eerste exemplaren toegestuurd, op 6 mei gaat ons Deseo Vivir (Ik wil leven; met als ondertitel: het verhaal van een moedige vrouw die leerde te sterven) in de verkoop.

Het gedicht van Juan Ramón Jiménez dat we ook op haar begrafenis lazen komt erin terug. Nu, na zeven jaar, een poging tot een Nederlandse vertaling; letterlijk, dus niet poëtisch verantwoord…

Wél verantwoord, uiteindelijk. Maanden later (dit is een update) krijg ik van Marcus een meer overdachte vertaling, mooier geschreven ook. Die leidt tot een combinatie. Hierbij dus, dé Nederlandse versie van:

De definitieve reis

…En ik zal gaan
En de vogels zullen blijven zingen
en mijn moestuin zal blijven
met zijn groene boom
en zijn witte waterput

Alle avonden
zal de hemel blauw zijn en vredig
en zullen de klokken van de klokkentoren luiden
zoals ze vanavond luiden

Ze zullen sterven, zij die me liefhadden
en elk jaar weer zal het dorp veranderen
en in die hoek van mijn bloeiende moestuin met zijn witgekalkte muren
zal mijn ziel rondzwerven, nostalgisch

en ik zal gaan
en ik zal alleen zijn
ontheemd, zonder groene boom
zonder witte waterput
zonder blauwe en vredige hemel…
En de vogels zullen blijven zingen

(El viaje definitivo,
Juan Ramón Jiménez, 1905)
En voor de kenners, de originele Spaanse versie, zo mooi:
…Y yo me iré. Y se quedarán los pájaros
cantando;
y se quedará mi huerto, con su verde árbol,
y con su pozo blanco.
Todas la tardes, el cielo será azul y plácido;
y tocarán, como esta tarde están tocando,
las campanas del campanario.

Se morirán aquellos que me amaron;
y el pueblo se hará nuevo cada año;
y en el rincón aquel de mi huerto florido y encalado.
mi espíritu errará, nostálgico…

Y yo me iré; y estaré solo, sin hogar, sin árbol
verde, sin pozo blanco,
sin cielo azul y plácido…
Y se quedarán los pájaros cantando.