In Nederland zouden we misschien al gelijk in bikini en zwembroek liggen, maar dat durven de Spanjaarden nog niet in maart. Maar de eerste voorjaarsdag na een ongekend lange, koude, natte en winderige winter werd vandaag direkt gevierd. Sitges liep bomvol – ook al omdat er de ‘rally’ van 70 historische auto’s plaatsvond – en enkele mensen verlieten de boulevard en doken een uurtje het strand op. De terrasjes zaten vol met eters, alles was ineens wat vrolijker. Eindelijk.
Zondagmiddag in Sitges. De zon is nog niet onder, de volle maan staat al ver boven de kerk van San Bortomeu en Santa Tecla. Eerste weekeinde sinds lange tijd dat het droog is gebleven. Restauranthouders dus weer even blij, net als de wandelaars zoals wij. Twee kilometer heen over de boulevard, naar bar Picnic voor een biertje, koffie of Martini, twee kilometer terug. Zo kun je wel oud worden, ook al heb je daar soms een rollator bij nodig. Een apparaat, trouwens, dat je in Spanje lang niet zoveel ziet als in Nederland. Staan de ouderen in Spanje steviger op hun benen? Of komt het omdat het toestel in NL in het ziekenfonds of zoiets zit? Of dat we onze ouderen te veel verwennen? Of in tegendeel: misschien komen in Spanje veel hoogbejaarden de deur niet uit omdat ze moeilijk lopen én geen rollator hebben.
Blue Moon is ineens het liedje dat in me opkomt, bij het zien van de foto. Liedje uit 1934, van Richard Rodgers en Lorenz Hart. Een klassieker voor mensen met een rollator.
Twintig jaar in Barcelona en nog nooit zo’n natte winter meegemaakt. Dat merk ik aan de dagen dat ik niet op de fiets kan zitten. Zo’n stadsfiets zonder spatbord, dus op beregende straten zouden mijn rug en kont drijfnat en modderachtig vies worden. Dan laat ik hem staan en pak de metro, of ga lopen. Vandaag weer zo’n dag, een Hollandse dag. Van die zeikerige dagen die nooit op lijken te houden.
Het is, inderdaad, de natste winter in een jaar of dertig. Een jaar geleden hadden we het nog over de grootste droogte ooit, waren we bang dat we nu zonder water hadden gezeten. De stuwmeren waren bijna leeg, het drinkwater raakte op. Nu lopen ze weer bijna over, stromen de rivieren vrolijker dan ooit en ligt er in de Pyreneeën een pak sneeuw zoals nooit tevoren. De skistations blij, de winkeliers en restauranthouders in de badplaatsjes in paniek. En volgend
jaar is het weer andersom.
Het stormde aan de Costa Brava, op Tweede Kerstdag. Zelfs de oudste vissers uit historische plaatsjes als Llançà, Port de la Selva, Cadaqués en Palamós hadden de golven nooit zo hoog tegen de kust zien slaan. In Llançà werd de volledige visafslag verwoest door 13 meter hoge golven, in het toeristische l’Escala ligt de boulevard over een kilometer opgebroken, ook het werk van de zee. In Blanes hadden drie jonge mannen de lening nog niet afbetaald van hun grote catamaran, de Joana, waarmee zij toeristen langs de kust voeren. Sinds die dag dat de zee woedend werd ligt de Joana triest en verlaten op het strand.
Edwin Winkels 