Twintig jaar in Barcelona en nog nooit zo’n natte winter meegemaakt. Dat merk ik aan de dagen dat ik niet op de fiets kan zitten. Zo’n stadsfiets zonder spatbord, dus op beregende straten zouden mijn rug en kont drijfnat en modderachtig vies worden. Dan laat ik hem staan en pak de metro, of ga lopen. Vandaag weer zo’n dag, een Hollandse dag. Van die zeikerige dagen die nooit op lijken te houden.

Het is, inderdaad, de natste winter in een jaar of dertig. Een jaar geleden hadden we het nog over de grootste droogte ooit, waren we bang dat we nu zonder water hadden gezeten. De stuwmeren waren bijna leeg, het drinkwater raakte op. Nu lopen ze weer bijna over, stromen de rivieren vrolijker dan ooit en ligt er in de Pyreneeën een pak sneeuw zoals nooit tevoren. De skistations blij, de winkeliers en restauranthouders in de badplaatsjes in paniek. En volgend jaar is het weer andersom.