Tagarchief: vic

Vier gangen voor 13€

Geef een reactie

In het binnenland zullen ze altijd wel meer hebben gegeten in de stad. Omdat ze daarvoor meer hebben gewerkt en bewogen, dus meer trek hebben. Want anders is het niet te verklaren dat het traditionele lunchmenu -middagmaaltijdmenu, zeg ik liever, want lunch klinkt altijd zo licht, en dat is dit niet – dat we in de stad voor 9 of 10 euro krijgen voorgeschoteld uit drie gangen bestaat terwijl dat in de comarcas del interior, de overwegend agrarische Catalaanse binnenlanden steevast een viergangenmenu is. Soms ook voor 10 euro, maar vaak, zoals gisteren in Masies de Voltregà, net ietsje duurder: 13€. Vier gangen! Nou klinkt dat zo heel sjiek, terwijl het dat nooit is. Hoewel, je kunt kiezen: restaurant Cal Peiu in dit vroegere textieldorpje heeft twee verschillende zalen, één om snel dat menu weg te werken en naar de TV te kijken – daarom zitten alle mannen met hun gezicht  naar dezelfde kant; weinig vrouwen inderdaad – en een tweede, rustiger zaal met gedekte tafels, zonder TV en dezelfde prijzen.

Anders dan bij de drie gangen in de stad is hier de eerste gang altijd light: een vruchtensap, een gazpacho of een salade, maar wel een enorme groene salade… Daarna bestelde ik de altijd goede fideos a la cazuela, een gerecht dat bijna niet te verpesten is. Eigenlijk zit je daarna al vol, dus is de derde gang al overbodig. Was hij ook wel, want het taaie biefstukje en de blanke frietjes waren net zo onsmakelijk als ze er op de foto uitzien. Geen dessert meer genomen, zou te veel van het goede zijn. Gewoon een kleine koffie.

En binnen 40 minuten weer buiten, als je wilt, want tussen de borden door op adem komen is er niet bij, zo weten alle ervaren Spanje-gangers en -eters. Heb je bij zo’n maal ook nog wat wijn gedronken – ik hield het bij water en een cola -, dan overvalt de siësta je vanzelf. Toch is het niet slecht, zo’n stevig middagmaal. Het geeft je benzine voor uren. Dit was om twee uur op, en tot elf uur ’s avonds zou ik niet meer aan eten toekomen. Geen chips tussendoor, of gebakjes,of kroketten of andere dikmakende hapjes. Gewoon teren op die 13 euro uit het binnenland, ergens boven Vic.

Explosieve smeltkroes in Vic

Geef een reactie

Een regenachtige ochtend in Vic. Ooit, nog niet eens zo lang geleden, was het de meest Catalaanse middelgrote stad in het binnenland, niet eens zo ver van Barcelona. Gesloten Catalaans spraken ze daar, en spreken de oorspronkelijke bewoners nog steeds. Maar die laatsten voelen zich inmiddels een minderheid tussen de 39.000 inwoners. Vic is één van de gemeentes met het grootste percentage niet-Europese immigranten onder zijn inwoners, dat wat wij vroeger gastarbeiders noemden. Officieel komt 23% van ver weg (cijfers uit 2008), vooral uit Marokko en Ghana, maar volgens het straatbeeld zijn het er al meer. Andere ‘gaten’ met nóg hogere percentages allochtonen zijn Guissona (met liefst 45%, bijna allemaal Roemenen die in de vleesfabriek met dezelfde naam, Guissona, werken) en Salt (38%, een voorstadje van Girona).

Vooral de duizelingwekkende snelheid van die toeloop van de buitenlanders levert in Vic spanningen op. De zo autochtoon Catalaanse stad had in 1991 nog maar 1% buitenlanders, in 2001 was dat 10% en nu dus die 23% of meer. De klachten zijn de typische, overbekende: ze pakken onze baan af (zeker in een periode van crisis en 20% werkloosheid een populair argument) en ze maken de boel onveilig. Een ideale voedingsbodem voor de enige xenofobische partij in heel Spanje, Platform per Catalunya, in de laatste gemeenteraadsverkiezingen met 18% van de stemmen de tweede partij.

Boeiend om te zien blijft het wel, zo’n multiculturele markt op de Plaça Mayor die je bijna nergens in Spanje aantreft. Die immigranten zijn allemaal op de varkensindustrie (en vooral de vleesverwerking) in de streek Osona afgekomen. Hier staan o.a. honderdduizenden varkens die uit Nederland worden gestuurd om, ongetwijfeld goedkoper dan thuis, vet te laten mesten.

Een oer-Catalaan naast een Ghanees bij een marktkraam; ze zullen waarschijnlijk nooit een woord met elkaar wisselen. De rest van Catalonië en Spanje probeert les te trekken uit de ervaringen van Vic, al hebben sommige gemeentes dat niet echt nodig. In Lloret de Mar, Salou, Empuriabrava en Sitges is het aantal buitenlanders ook boven de 25%; maar dat zijn anderen, westerlingen met geld en een blanke huidskleur.