Ik heb het misschien wel vaker gezegd, maar één van de dingen die Barcelona van de meeste wereldsteden onderscheidt is dat je er zo vanuit het oude centrum naar het strand toe loopt. Rio de Janeiro, Sydney… er zijn weinig grote metropolen met een heus strand aan een ook nog blauwe zee. Een strand om te flaneren, om op een terrasje te eten maar ook om hard te lopen, wat hier steeds massaler gebeurt. Je hoeft maar even ergens tussen de Barceloneta en Diagonal Mar te gaan staan en de joggers snellen je voorbij, veel van hen op het oog ook toeristen die niet alleen door de stad willen slenteren.

Zelf loop ik al jaren niet meer hard, de foto is uit vervlogen, slanke tijden waarin ik ooit het snelst van mijn leven liep. Zal de 25 rondjes op een atletiekbaan in Straatsburg in 1987, met de helaas veel te vroeg overleden Volkskrant-collega Hans van Wissen in het kielzog, nooit meer vergeten. We liepen elke kilometer exact in 4.15, een voor ons bierdrinkers wonderbaarlijke tijd, met de regelmaat van een klok, tien kilometer lang, en een kleine eindsprint als toetje.

Maar dit klimaat hier (vandaag weer bijna 20º), die stralende zon en zee aan één kant van je gezicht nodigen volgens mij méér uit tot dit soort lichamelijke oefening dan een snijdende kou door je toch al door inspanning geteisterde longen. (Ik heb het natuurlijk even niet over een te hete zomer…) Laatst was de marathon van Barcelona, nu populairder dan ooit, sinds hij langs vele monumenten door het centrum voert: 15.000 deelnemers met vaak persoonlijke records. Een tip voor de liefhebbers voor volgend jaar, eind maart. Na New York, Londen en Rotterdam begint Barcelona ook onweerstaanbaar te worden om een marathon te lopen. En dan vooral twee weken eerder komen om langs het strand te trainen.