Zal je altijd zien. Heeft het al twee maanden geen druppel geregend. Komt de Tour voor het eerst sinds 44 jaar weer in Barcelona. Was het in Zuid-Frankrijk prachtig, bloedheet weer. Barst bijna de hele dag de hel boven de stad los. Bijna nergens anders regende het, zo liet de satelliet zien, maar juist Barcelona lag in een strook hevige regenval, die pas een beetje ophield toen het peloton naderde. Maar het wegdek was toen al nat, de zebrapaden een ijsbaan, de olievlekken een onzichtbare val, het ooit in de hitte gesmolten rubber een vreselijke valstrik.

Barcelona had het zich anders gewenst, de beelden uit de helicopter zouden zonder regen een stuk vrolijker zijn geweest, maar het moest zo zijn. En tóch, zo bleek, blijven de mensen gefascineerd door de passage van het gele circus, zeker wanneer zij dat alleen maar van televisie kennen. Honderdduizenden mensen trotseerden de regen, zorgden in de laatste 20 kilometer voor geen enkele lege plek en trokken met hordes de Montjuïc op om daar een fragment van de beslissende eindsprint te zien. Tuurlijk, op TV zie je alles veel beter, maar nergens beleef je het intenser, de Tour, dan aan de kant van de weg. Natgeregend of niet.