Ze voetballen, of hebben gevoetbald, voor Hercules, maar daar kunnen ze ook niets aan doen. Vroeger waren wij, mijn broer en ik, van VV Utrecht, historische club op het Kanaleneiland met prachtig Milanese roodzwarte shirts die helaas niet meer bestaat; gefuseerd met de buren van Zwaluwen Vooruit, iets wat toen, in de jaren zeventig, totaal ondenkbaar was. Ze waren onze grootste vijanden, daar ga je niet samen mee in één bed liggen.

Wij waren van de arbeiders, Hercules was van de slimme studenten. Nog steeds. Maar het schijnt juist daarom wel een gezellige club te zijn, zegt mijn broer, die op zijn 45ste ontdekt heeft dat sommige bollebozen ook kunnen voetballen en die zelf nog altijd voetbalt en minder buik heeft dan sommige (oud-)collega’s.

Hercules kwam naar Barcelona. We hebben door de stad gefietst, misschien toch de beste manier om Barcelona te ontdekken. Je ziet meer dan wanneer je loopt of in een auto rijdt. Je kunt stoppen wanneer je wilt, de smalste straatjes en best verborgen pleintjes ontdekken en de Rambla afrijden – op het asfalt en tussen de auto’s – zonder gehinderd te worden door de hordes toeristen, de levende standbeelden, de zakkenrollers en de dierenverkopers op het centrale voetgangersdeel. Je doet in drie uur de Raval, Barri Gòtic, Born, Eixample, Olympische haven en Barceloneta, je rijdt voorbij de hoertjes zonder dat een zwarte Nigeriaanse hand in je kruis tast, je stopt twee keer (Plaça del Pi en aan het strand) voor een biertje of koffie (tien stevige consumpties, in het centrum, 19,80 euro, daar heb je in Amsterdam nog geen zeven smerige espresso’s voor), en doet nog een beetje aan lichamelijke oefening ook.

Het enige probleempje is dat wanneer je de avond ervoor in het pension/huis van acteur Alfred van den Heuvel bij Girona ’s nachts dorst had en een glaasje water van het nachtkastje dronk, niet in de gaten had dat dat de lensvloeistof inclusief twee dure lenzen van je kamergenoot was en je de volgende dag bij elke WC-gang in vaak toch gore WC-potten in Barcelona moet gaan zitten peuteren om te kijken of die lenzen nog eens tevoorschijn komen.