Tagarchief: wereldkampioenschap

Daags voor het WK van 1974…

Geef een reactie

Ben met een (nog een beetje geheim) project bezig rond Johan Cruijff, in het Spaans en Catalaans. Kan daardoor nauwelijks naar het WK voetbal kijken. Wil dat ook niet; zo’n eerste speeldronde is nauwelijks interessant. En hier in Catalonië is de belangstelling nog relatief. Of, zoals een wat oudere dame in het dorp, fanatiek aanhangster van FC Barcelona, me vanochtend zei: “La Roja? Em fot pel cul.”  Ofwel, die Spaanse selectie konden ze er bij haar van achteren instoppen. En zo zijn er nog altijd veel Catalanen die zo denken, ondanks de aanwezigheid van half Barça in de selectie. Dús, van mijn kant, nog maar geen WK-post. Of een beetje. Kwam tijdens mijn speurtocht weer één van de mooiste foto’s tegen die ik me van Cruijff kan herinneren. De naam van de fotograaf heb ik nooit kunnen achterhalen, maar het shot is intrigerend. Het WK in Duitsland zit eraan te komen, het is het eerste seizoen van de oud-Ajacied bij Barcelona. Uitwedstrijd in La Condomina, Murcia. De strenge agenten van de Guardia Civil van generaal Franco, toen al een beetje ziek, zitten hem op de lippen, net als de supporters. Wat Cruijff daar doet? Hij staat op het punt een corner te nemen.

Vandaag trouwens schrijft Cruijff zijn column in El Periódico. Hij ziet Spanje nu méér favoriet dan tevoren, want het speelde ondanks de nederlaag tegen Zwitserland in ieder geval het vertrouwde en verzorgde voetbal, het Barça-voetbal… En die zege van Duitsland? Stelt niks voor. ‘Ik heb nog geen voetbal gezien,’ zegt Johan, ‘alleen maar angst.’

Waarom Oranje geen wereldkampioen wordt

Geef een reactie

Op een late vrijdagavond een leuke voetbaldiscussie, op een prachtbalkon dat over de baai bij Sant Feliu de Guíxols aan de Costa Brava uitkijkt, met de vrienden van uitgeverij De Buitenspelers; voetbalgekken, natuurlijk, en wandelende encyclopedieën. Ging over Oranje, en de gekte die de komende weken natuurlijk weer in Nederland gaat ontstaan. Dus zei ik maar – je moet een beetje provoceren – dat Nederland het enige land is waar gedacht en gezegd wordt dat Oranje best wel eens wereldkampioen zou kunnen worden.

Natúúrlijk niet, voegde ik er aan toe, en ik kwam spontaan met een origineel argument, dat ik maar even en public op dit weblog kwak. Laat ik het even vanuit Spanje beredeneren: dat land is voor de meesten de grote favoriet, door de Europese titel van twee jaar terug en door het vertoonde voetbal. Maar ook omdat de spelstijl duidelijk is: Spanje probeert te voetballen als het succesvolle Barcelona en daarom zitten bij de definitieve selectie zeven spelers van Barça, één (Villa) die er komend seizoen gaat voetballen en een ander (Cesc) die ooit de jeugdopleiding van de Catalanen doorliep.

En Oranje? Dat hangt als los zand aan elkaar, heeft geen enkel (club)systeem om zich op te oriënteren, geen kapstok om zich aan vast te houden. Goede voetballers, een deel van hen, succesvol bij buitenlandse clubs, maar er zit geen enkele stevige basis onder, die wél nodig is, zo wijst het verleden uit. Op het WK’74 schitterden we dankzij de Ajax-school en -successen en het EK-1988 wonnen we door de brede basis van PSV, dat net de Europa Cup had gewonnen, aangevuld met de ‘drie van AC Milan’, Van Basten, Gullit en Rijkaard.

En nu, anno 2010? In afwachting van de laatste afvallers zitten in de selectie hooguit vier spelers van één club (Ajax), maar in het beoogde basiselftal zijn dat er maximaal twee: Robben en Van Bommel van Bayern en Stekelenburg en Van der Wiel van Ajax. Verder zijn het allemaal ‘eenlingen’, die in het lange trainingskamp moeten proberen een eenheid te vormen. Spanje, dat vandaag pas bijeenkwam, heeft wat dat betreft al een straatlengte voorsprong…