Tagarchief: santpedor

De trommelaar die Napoleon versloeg

Geef een reactie

Het was 1808 toen de Franse troepen vanuit Barcelona een missie startten om het halstarrige binnenland van Catalonië te onderwerpen en tegelijk de Spaanse troepen te verdrijven. Op weg naar Lleida moesten de 3.800 soldaten van Napoleon ook Igualada en Manresa aandoen, de twee stadjes aan weerszijden van het gebergte van Montserrat. Belangrijkste hindernis was de ‘bergpas’ van Bruc, waar wij tegenwoordig via een tunnel op de A-2 snel doorheen rijden. De ‘Spaanse’ troepen, die bestonden uit Zwitsers, gedeserteerde Walen en Catalaanse vrijwilligers uit de genoemde stadjes, legden een perfecte hinderlaag, brachten 300 Fransen om het leven en veroverden een kanon.

Een week later probeerden de Fransen het opnieuw bij Bruc. Overal in Europa, en zeker in Spanje, hadden de mannen van Napoleon – die er zelf niet bij was , trouwens – de faam onoverwinnelijk te zijn. Ze kwamen met nóg meer soldaten, terwijl de Spanjaarden nauwelijks wapens hadden. Bovendien was het verrassingseffect van de hinderlaag weg. Daar begint de mythe van Isidre Lluçà i Casanoves, een jong herdertje van nog geen 17 jaar dat vanwege zijn leeftijd niet als soldaat mocht meevechten. Isidre had altijd een trommel bij zich en daar in Bruch (zoals hetb toen heette), dichtbij de grillige rotspartijen van Montserrat, begon hij onophoudelijk op die trommel te slaan. De prachtige wanden van de bergketen begonnen het geluid te weerkaatsen en toen het getrommel via veel echo’s de oren van de Fransen bereikte, leek het wel of er duizenden Spanjaarden hen opwachtten.

In werkelijkheid was het de Spaanse artillerie die, goed verscholen en opgesteld, de Fransen voor de tweede maal versloeg, maar de mythe van de Timbaler del Bruc was te mooi om verloren te laten gaan. Dus staan er in Catalonië verschillende standbeelden van Isidre Lluçà, de grootste op de berg van Bruc, maar ook één in zijn geboortedorp Santpedor, op hetzelfde Plaça Gran waar ruime anderhalve eeuw later plaatsgenoot Pep Guardiola voor de deur van zijn ouderlijk huis zou leren voetballen. De trommelaar van Bruc overleed trouwens op 18-jarige leeftijd; nergens is te vinden waaraan of waardoor.

De ‘roots’ van Guardiola

Geef een reactie

Een zonnige vrijdagochtend in Santpedor, een gat van 3.000 inwoners dichtbij het geografische centrum van Catalonië, daar waar het leven, op een klein uurtje van Barcelona, rustig voortkabbelt, wat er verder in de wereld of de grote stad ook gebeurt. Hij komt er zelf niet veel meer, het tweede grote idool van het dorp net boven Manresa, maar zijn sporen en verering zijn er duidelijk aanwezig. Josep Guardoiola, Pep voor de meesten, is de opvolger van de Trommelaar van Bruc (daarover morgen meer) als de bekendste persoon van Santpedor, al woont de trainer van FC Barcelona er al 25 jaar niet meer.

Op zijn 14e werd hij er door Barça weggehaald, van het veld dat nog altijd bestaat, aan de rand van het dorp. Nou ja, veld… De vlakte vol gravel die het was ligt er nu verwaarloosd bij. Een halve kilometer verderop is een nieuw bescheiden complex, met het inmiddels door de Catalaanse voetbalbond vereiste kunstgras. Prachtig, trouwens, bij het oude veld, het loket waar de kaartjes werden verkocht.

Pep Guardiola leerde er voetballen. Nou ja, leren. Hij wist alles al, was verreweg de beste, gaf zelfs de trainers een les. Een soort Louis van Gaal, maar dan een veel betere voetballer en vooral een aardiger mens in de omgang. Veel intelligenter ook. Ze spraken veel over voetbal, Guardiola en Van Gaal, toen de laatste even de trainer van de eerste was. Maar het klikte nooit echt. Guardiola was, en is, een kind van Cruijff, en dan kun je niet bepaald op de sympathie van Van Gaal rekenen.

Maar inmiddels is Guardiola ook zijn meester Cruijff ver voorbij. Als trainer dan. Zes hoofdprijzen in zijn eerste seizoen. Net 39 geworden. Half Catalonië haalde opgelucht adem toen woensdag bekend werd dat Pep zijn contract voor een jaar heeft verlengd. Zijn spelers ontvingen hem met applaus en schouderklopjes bij de training, de volgende ochtend. Guardiola, al zijn hele leven, sinds hij een klein jochie in Santpedor was, volledig geobsedeerd door het mooie voetbal, heeft zelfs een eigen stadionnetje, waar Johan Cruijff het nog altijd ‘slechts’ met zijn JC Courts moet doen (al zal hij blij zijn dat de vermaledijde Arena, waar Ajax bijna nooit meer een titel heeft kunnen vieren, uiteindelijk niet naar hem is genoemd). In Santpedor spelen de talentjes van nu in het Camp Municipal Josep Guardiola, op de mooie zaterdagen wanneer de ouders van Pep in de winterzon op één van de bankjes voor hun huis aan de Plaça Gran zitten.

Binnenkort meer in de volgende Hard Gras, nummer 70 alweer.