Het was 1808 toen de Franse troepen vanuit Barcelona een missie startten om het halstarrige binnenland van Catalonië te onderwerpen en tegelijk de Spaanse troepen te verdrijven. Op weg naar Lleida moesten de 3.800 soldaten van Napoleon ook Igualada en Manresa aandoen, de twee stadjes aan weerszijden van het gebergte van Montserrat. Belangrijkste hindernis was de ‘bergpas’ van Bruc, waar wij tegenwoordig via een tunnel op de A-2 snel doorheen rijden. De ‘Spaanse’ troepen, die bestonden uit Zwitsers, gedeserteerde Walen en Catalaanse vrijwilligers uit de genoemde stadjes, legden een perfecte hinderlaag, brachten 300 Fransen om het leven en veroverden een kanon.

Een week later probeerden de Fransen het opnieuw bij Bruc. Overal in Europa, en zeker in Spanje, hadden de mannen van Napoleon – die er zelf niet bij was , trouwens – de faam onoverwinnelijk te zijn. Ze kwamen met nóg meer soldaten, terwijl de Spanjaarden nauwelijks wapens hadden. Bovendien was het verrassingseffect van de hinderlaag weg. Daar begint de mythe van Isidre Lluçà i Casanoves, een jong herdertje van nog geen 17 jaar dat vanwege zijn leeftijd niet als soldaat mocht meevechten. Isidre had altijd een trommel bij zich en daar in Bruch (zoals hetb toen heette), dichtbij de grillige rotspartijen van Montserrat, begon hij onophoudelijk op die trommel te slaan. De prachtige wanden van de bergketen begonnen het geluid te weerkaatsen en toen het getrommel via veel echo’s de oren van de Fransen bereikte, leek het wel of er duizenden Spanjaarden hen opwachtten.

In werkelijkheid was het de Spaanse artillerie die, goed verscholen en opgesteld, de Fransen voor de tweede maal versloeg, maar de mythe van de Timbaler del Bruc was te mooi om verloren te laten gaan. Dus staan er in Catalonië verschillende standbeelden van Isidre Lluçà, de grootste op de berg van Bruc, maar ook één in zijn geboortedorp Santpedor, op hetzelfde Plaça Gran waar ruime anderhalve eeuw later plaatsgenoot Pep Guardiola voor de deur van zijn ouderlijk huis zou leren voetballen. De trommelaar van Bruc overleed trouwens op 18-jarige leeftijd; nergens is te vinden waaraan of waardoor.