Deze man is een boef. En die erachter loopt ook. Dat zeg ik niet, dat hebben ze zelf bekend. Althans, niet met die woorden natuurlijk. Félix Millet, op de voorgrond, en Jordi Montull waren de grote mannen van het Palau de la Música; tientallen jaren lang controleerden zij wat er in het prachtige modernistische gebouw gebeurde. Niemand die hen controleerde. Dus, erkenden zij laatst in een brief die ze aan de onderzoeksrechter schreven, hadden ze wat geld van het Palau voor zichzelf gehouden. Zo’n drie miljoen euro. Boeven? Nee, dat waren ze niet. Ze hadden zich vergist. Ze hadden een foutje gemaakt. Cynischer kun je een brief niet schrijven.
Bovendien was het maar een gedeeltelijke bekentenis, bedoeld om op strafvermindering aan te sturen, want ze zouden ook nog wat geld terugstorten. Volgens de rechter hebben ze meer dan 10 miljoen euro achterover gedrukt. Dubbele facturen, valse rekeningen, alles was mogelijk. Millet, die een zeer gewaardeerde vertegenwoordiger van de Catalaanse bourgeoisie was, had nooit genoeg. Zijn dochters trouwden in het Palau, maar de volledige rekening ervan, inclusief banket, ging naar de stichting die de muziektempel beheert. Vader Félix ondertekende de factuur. Millet moest ook voor 280.000 euro aan zijn grote huis in l’Ametlla del Vallès verbouwen, waar hij een halve berg bezit. Zelf betalen? Tuurlijk niet. Rekening naar het Palau. Vakantiereisjes met het gezin? Op kosten van het Palau en, erger, van diens donateurs en subsidiegevers.
Eind juli werd de zaak openbaar, viel de politie de kantoren van het Palau binnen. Papieren die de agenten toen niet vonden, werden een dag later door een employée stiekem opgehaald, zo lieten veiligheidscamera’s zien. Vandaag, bijna drie maanden later, moest het duo eindelijk voor de rechter verschijnen. Heel Catalonië wil hen de cel in hebben, de verontwaardiging over dit soort luxe-boeven is groot, maar omdat er weinig vluchtgevaar zou bestaan, mogen ze op vrije voeten blijven. Bovendien, meneer Millet is over de zeventig; in een cel stoppen, dat doe je een oude man niet meer aan, zegt justitie. De Catalaanse Madoff wordt-ie al genoemd. Maar díe zit wél in het gevang; al gaat de vergelijking een beetje mank. Madoff ruïneerde talloze mensen, Millet niet. Maar hij heeft wel z’n halve leven gejat en komt er waarschijnlijk met een lichte straf mee weg.
Barcelona zit vol met Nederlanders. Gisteren was hún dag, al kon je niet overal tegelijk zijn. De 
En bijna aan de overkant, in het majestueuze maar door corruptie geplaagde (dat verhaal zal ik nog wel eens vertellen) Palau de la Música, opende het Rotterdams Philharmonisch Orkest officieel het seizoen. Het was de reden dat de burgemeester na zijn lange toespraak niet met de leden van de Kring kon naborrelen: de volledige Catalaanse burgerij wachtte om het Palau een hart onder de riem te steken; dirigent Yannick Nézet-Séguin deed dat, onder anderen, met een mooie Negende van Mahler.
die de maestro uit New York voor zijn voeten op het podium had liggen. Kijk halverwege, achter elkaar, Cross-eyed & Painless, Born Under Punches, Once in a Lifetime en LDW, wat bleek te staan voor Life During Wartime. En kort daarna, bij de eerste van de drie bises, één van mijn favorieten, waaruit de tekst van de kop boven deze post komt, The great curve.
Edwin Winkels 