Er waren mensen die bleven zitten. Die heb je altijd. De oudere vrouw naast me stootte me aan, mijn heupen wiegden, op een bevoorrechte plaats op rij 7, te veel voor haar gezicht… Dat krijg je als je vrolijke concerten in zalen met zitplaatsen organiseert. Maakt niet echt uit, zeker niet als die zaal van het Palau de la Música is, één van de meest overdadige en tegelijk indrukwekkend monumentale concertzalen van de wereld. Zelfs de musici zijn er altijd van ondersteboven.

David Byrne was terug in Barcelona, op de tournee die hem eerder in het Vredenburg in Utrecht bracht. Blijft één van mijn absolute favorieten, al is zijn muziek niet altijd even gemakkelijk. Deze tournee is een eerbetoon aan zijn mede-componist Brian Eno, die zelf echter niet meer optreedt. Ze maakten een laatste CD samen; luisterliedjes. Maar de zaal ging natuurlijk staan – voor een groot deel – bij de komst van de klassiekers, bijna allemaal van het monument Remain in light. Hierbij een stiekeme foto van de officiële set-list die de maestro uit New York voor zijn voeten op het podium had liggen. Kijk halverwege, achter elkaar, Cross-eyed & Painless, Born Under Punches, Once in a Lifetime en LDW, wat bleek te staan voor Life During Wartime. En kort daarna, bij de eerste van de drie bises, één van mijn favorieten, waaruit de tekst van de kop boven deze post komt, The great curve.

Concerten zijn vaak onvergetelijk, dit was er weer één van. En deed ons teruggegaan, in gedachten, naar Rotterdam, waar we ooit voor het eerst in een bioscoop stonden te dansen met Stop making sense (want Grease noch Saturday Night Fever had ons van de stoelen gehaald; we keken toen toch vooral naar het verhaaltje.) We hebben, met de mensen die die Talking Heads-docu van Jonathan Demme zagen, echter een discussie/twijfel. Welke biocoop waren we toen? Cinerama, zegt de één. Lantaren-Venster, herinnert de ander zich. Corso, denk ik.

Maar wat maakt het ook uit. The world moves and it bounces and hops.