Wel eens in een Nederlands huis zomaar om een uur of zes ’s avonds binnengevallen? Bang dat de mensen net aan tafel zaten? Of je niet welkom gevoeld omdat ma of pa net in de keuken stond en ze bijna gingen eten? Hebben ze ooit gevraagd: blijf je ook eten? Hadden ze genoeg in huis? Niet net twee of drie karbonaadjes en de precieze hoeveelheid gekookte aardappelen en boontjes voor de mensen in huis? In Spanje is het meestal omgekeerd. Kom je op bezoek en wil je niet echt meeëten, gewoon even gedag zeggen, en dan toch eindig je aan een volle dis. Zoals gisteravond. Even, nog ruim vóór etenstijd, bij de schoonmoeder van de fotograaf langsgeweest, in Monforte de Lemos, een stadje diep in het binnenland van Galicië verstopt. Alleen even hallo zeggen, zei hij. Maar hij waarschuwde al: hoogstwaarschijnlijk ontkomen we niet aan het eten. Zeker niet. Binnen tien minuten stond er een enorme empanada gallega (een soort deeg gevuld met groenten en, in dit geval, konijn), chorizo en ham van het varken dat in het najaar was geslacht en vers sla met tomaten uit haar tuin op tafel. Of we ook nog tortilla wilden, en varkensribbetjes. Nee, dank u. Maar we moesten aandringen om NEE te zeggen, anders waren we er nog uren geweest. Ze is weduwe, maar de vriezer en de kasten waren bomvol. Voor haarzelf en al die mensen die langskomen, ook al is het onverwacht. Gastvrijheid, heet dat.