Een recepcioniste van het hotel dat de gasten met handschoenen aan ontvangt. Restaurants en bars die niet meer opengaan. Toeristen die doelloos op straat zwerven, op zoek naar de stralen van de zon die hen nog een beetje opwarmen. Bewoners die geen verwarming hebben, niet kunnen koken en om half acht in bed liggen omdat ze verder toch niets kunnen doen.
Het is zwaar in Lloret de Mar, deze dagen. Toen maandag een heuse sneeuwstorm de kust overviel, werden ook enkele grote electriciteitslijnen beschadigd. Lloret zit sinds die maandagmiddag zonder stroom, en ook Girona, Platja d’Aro, Sant Feliu de Guíxols zijn gedeeltelijk getroffen. Maar in Lloret ontsnapt niemand, niets aan het zwarte gat.
Enkele uren zonder stroom is hinderlijk, één dag bijzonder vervelend. Nu duurt het al 48 uur en de verwachtingen zijn niet hoopvol. De boel blijkt nauwelijks te repareren, er moeten allemaal noodaggregaten van buiten komen en het grootste deel van het dorp zal tot vrijdag of misschien zelfs maandag geen electra hebben. En we doen álles met electriciteit, tegenwoordig. Zelfs de bankautomaten liggen eruit. ’s Nachts is het pikkedonker op straat.
Tot overmaat van ramp ligt ook een deel van het GSM-netwerk er nog uit en hebben sommige wijken in de bergen evenmin water. Totaal geïsoleerd voelen de bewoners zich. Hulpeloos en radeloos ook. Kleine familiedrama’s spelen zich af. Ik kwam vandaag een Oostenrijks-Duits stel tegen. Gertrund gaat vrijdag op reis, had voor een hele week eten voor haar man gekookt. De bakkies staan in de vriezer, maar die is inmiddels volledig ontdooid. Zal Werner zelf wat eitjes moeten gaan bakken.
Dit hierboven en hiernaast is Cala Banys, dat middenin één van de ergste oorden, zoniet het ergste, van de kust ligt. Lloret de Mar is vooral bekend als het paradijs van de dronken jeugd, en ach, we zijn allemaal 17 en 18 geweest en hebben de straten in dit soort vakantieplaatsjes met ons gelal onveilig gemaakt. Wat heel weinig bezoekers in Lloret echter weten (ze kijken meestal niet verder dan het strand en de bodem van een glas) is dat je vanaf het grote strand voor het dorp maar een paar trapjes hoeft op te lopen en een grote rotspartij omzeilen om dit tegen te komen. Cala Banys is eigendom van een Catalaanse familie en is beschermd gebied; er mag niet méér gebouwd worden dan de fabuleuze bar die er al staat en van die familie is. Vroeger was het een restaurant, nu wordt er slechts drank geschonken, met een opvallend verbod: na 10 uur ’s avonds is het verboden gebied voor jongeren onder 16 jaar.
Edwin Winkels 