Mag ik natuurlijk nooit van ‘m zeggen, wat in de kop hierboven staat, en het klopt ook niet, maar het was nou eenmaal de sfeer die ontstond, althans in mijn hoofd, een niet zo late zaterdagavond in Sitges. Zo’n avond vol toeval, of juist niet? We liepen langs de talloze overvolle barretjes in Sitges om even wat de drinken en stonden ineens voor Il Piacere, een diepe bar met een ouderwets podium waar je vrijwel elke vrijdag- en zaterdagavond naar live muziek kunt luisteren. Sandor, stond er op het aanplakbiljet, en dat kan er in en rond Sitges maar één zijn. Haarlemmer, ook al 20 jaar in en rond Sitges, behalve een kort uitstapje naar Thailand waar hij duikend op zee de tsunami oveleefde en bijna alles behalve zijn leven verloor. Muzikant en componist. Daar zat-ie, zijn wilde haren al lang kwijt, met zijn gitaar, zijn eigen liedjes en enkele covers zingend.

De roodpaarse kleur in de zaal, de sfeer, het gevarieerde publiek, van kleine kinderen tot toevallige buitenlandse passanten, van vrienden van de artiest tot modieuze lokale bevolking, zijn iets rauwe stem en die akoestische gitaar. Natuurlijk was het Cobain niet tijdens dat historische MTV-Unplugged-optreden, en heeft Sandor geen enkele reden de passen van de Nirvana-legende te volgen, maar het was meer dan voldoende om bijna twee uur lang even ergens anders te zijn.

Buiten, op de stille straat, kon je de klanken van binnenuit een beetje horen. Geen buur klaagde over overlast. Dit hoort er gewoon bij, in een dorp dat iets meer is dan alleen 25.000 inwoners, een badplaatsje dat ruimte heeft voor andere, mooie dingen van het leven. Muziek, maestro. We hadden ook de avond ervoor moeten komen, zei de eigenaar ons, een grijzende Italiaan. Toen was er een band die de zaal op zijn kop zette. Maar ze komen nog wel eens terug, net als Sandor. Net als wij.