Vergat een foto te maken van hoe de Plaça Reial (of Plaza Real) er om een uur of twee ’s nachts uitziet; laten we het gezellig druk noemen. Veel van de terrassen en restaurants zijn er een prooi geworden van de hordes toeristen die van de Rambla zijn ontsnapt, maar in één hoek overleeft één bar, Glaciar, al tientallen jaren aan die invasie. Natuurlijk zitten er toeristen en andere buitenlanders, en ze zijn natuurlijk hartelijk welkom, maar al vanaf het moment dat je er gaat zitten merk je dat de sfeer ‘anders’ is. late we het cosmopolitisch noemen. En aardig ook, de bediening. Zodanig, dat de Barcelonezen er zelf niet weggevlucht zijn, maar er graag afspreken. ’s Morgens in het zonnetje, ’s middags in de weldadige schaduw, en ’s avonds in de zwoele windstilte. Plus een mooi oord om, na een concert in de Jamboree, nog heel erg laat wat te gaan eten. De vrolijke jongens van het kwartet van Benjamin Herman konden er nog terecht voor wat heerlijke broodjes, waaronder eentje met de onovertroffen chistorra, een klein, warm chorizo-achtig worstje. En bier, natuurlijk, veel bier.
Edwin Winkels 