Heb er dit jaar al eens eerder over bericht, maar toen nog zonder kennis van zaken, of zonder praktijkervaring. Dus afgelopen vrijdag maar eens op bezoek geweest bij Albert Diks in zijn Castell d’Empordà, een uit ruïnes miraculeus herrezen kasteel in keramiekstad La Bisbal d’Empordà waar ook eindelijk de zwoele mei-avonden zijn aangebroken om in het halfduister in de tuin iets te drinken. Of om vooral die kleine deur door te gaan naar El Celler, de kelder waar elke vrijdagavond een optreden binnen het kader van het II Nederlandse Jazzfestival van de Costa Brava plaatsvindt.

Vrijdag was het de beurt aan Zuco 103, de band die op herhaling ging, want hier vorig jaar al was. Ook niet fout, voor zo’n band natuurlijk, om even uit Nederland over te komen en op zo’n bijzondere plek een intiem optreden te geven. Nou ja, intiem… Als je veel Nederlanders bij elkaar hebt dan wordt die intimiteit al gauw slachtoffer van een golf van steeds harder wordend geroezemoes. Terwijl de lokale bevolking naar het optreden kwam lúisteren, en zelfs een beetje swingen, zijn wij Nederlanders er heel goed in onrespectvol te blijven doorouwehoeren, zodat het spelen én horen van rustige nummers een martelgang wordt.

Ik wil de komende maand nog wel een keer op herhaling (ook al omdat op het jazz-menu uitstékend eten wordt geboden en een al even fantastische Merlot uit Argentinië…) en kan kiezen uit Eric Vaarzon Morel (4 juni), Ruben Hein (11 juni), Rob van de Wouw (18 juni) en het Benjamin Herman Quartet (25 juni), maar hoop dan van harte dat het publiek enig respect voor de muzikanten kan opbrengen.