Het is wel om een beetje moe van te worden. Zelf ben ik in Barcelona nog nooit gerold of bestolen, althans waar ik zelf bij was. Eén keer een opengebroken kofferbak, waarin toen net een oude Pentax-camera lag; alsof ze het wisten. Verder ben ik alleen ooit gerold in Zandvoort, in de drukte van een Formule 1-race die daar in de prehistorie nog werd verreden. Maar in Barcelona doe je niet anders dan anderen waarschuwen, ook al omdat zoveel mensen nog zo nonchalant hun spullen ergens neerleggen en denken dat ze die uren later gewoon weer op dezelfde plaats zullen terugvinden.

Maar hoe snel en onopgemerkt de dieven kunnen zijn, of hoe onoplettend we zelf soms zijn, ontdekte ik gisteren weer eens. Ik was op het strand van de Barceloneta bezig met een kroniek over Jordi, de zoon van een fotograaf die een zaakje, Locals, is begonnen voor surfers. Daar kunnen ze hun spullen veilig achterlaten voordat ze de golven in gaan. Hij heeft ook een mooie website voor surfers die willen weten of er in Barcelona, Sitges of El Masnou wel golven zijn. “Ik heb zo vaak een surfer op straat in zijn pak voorbij zien lopen, omdat alles gejat was terwijl hij op zee was…” zei Jordi me. En terwijl ik naar hem keek, in de golven, zat op twee meter achter me één van de bekende rovertjes van de Barceloneta de tassen van twee andere surfers leeg te halen. Die zagen dat gelukkig en Mickey en Carlos vlogen snel het water uit om de dief bij zijn lurven te grijpen en een flinke duw te verkopen. “Ik ben het zó zat,” zei de één. En dat zijn we allemaal. Niks is veilig meer, je wordt er soms paranoïde van. Gewoon nooit meer wat bij je hebben, dat is het veiligst. Had ik meestal de portemonnee achter de broekriem bij mijn ballen zitten, nu ga ik de stad in met wat los geld en verder helemaal niets…