Vergeef mij de onwetendheid. Komt door de haast. Om half acht donderdagavond krijg je de opdracht zo snel mogelijk aan de kust van Louisiana aan de Golf van México te komen en om half acht de volgende ochtend sta je al op het vliegveld van Barcelona. (Ook die Amerikanen zijn steeds minder bureaucratisch, met hun electronische visum dat je à la minute krijgt.) Dus wist ik over New Orleans (nooit geweest) niet meer dan de Franse wijk en zijn Bourbon Street, de jazz en blues en de enorme gevolgen van de Katrina-orkaan.

En blijkt dus vanavond dat iedereen overal in de rij staat voor een seafood restaurant. Zo leer je dus altijd wat bij, over hoe belangrijk de visindustrie vlak voor de kust voor de economie en het toerisme is (had het al een beetje in de Amerikaanse kranten gelezen, in het vliegtuig). Want daarvoor ben ik ineens hier: kijken waar en wanneer de olie van het BP-platform de kust bereikt (twee dode, besmeurde pelikanen, was o.a. het nieuws vandaag) en wat dat met deze prachtige en breekbare kust hier doet.

Je moet eens aan de monding van de Ebro zijn geweest, met zijn indrukwekkende mosselkwekerijen, om te zien wat voor een prachtig effect de combinatie van zeewater met het zoete rivierwater heeft. Dus is hier de monding van de Mississipi een paradijs voor oesters, andere schaaldieren en garnalen, en bovendien de vis, in het algemeen. Enkele druppels olie die de plankton besmeuren kunnen al verwoestende gevolgen voor de hele keten onder water vormen.

In oesters had ik geen zin, na 15 uur onderweg geweest te zijn (Barcelona-Atlanta.New Orleans met Delta), dus nam ik een overheerlijke drumfish, bovendien op de plaatselijke Cajun-manier bereid: lekker pittig. Nog geen avond hier, en tóch al wat geleerd. Vraag me trouwens af waarom de Amerikanen ook hier in New Orleans zo dik zijn als ze vooral vis eten… Beter weer dan in Barcelona, overigens.