Het is een lange, eentonige weg door dorpen die geen dorpen zijn. De delta van de Mississipi, het laatste stuk ónder New Orleans voordat de rivier de Golf van Mexico bereikt, is een dunbevolkt gebied dat nogal gevoelig is voor de weersomstandigheden, natuurrampen en, zoals nu, ongelukken met boorplatformen. De foto van hierboven is van even voor zeven uur ’s morgens en de vrolijkheid straalt niet af van de gezichten van Sandy en Len. Zij bezitten een zaak die fresh seafood verkoopt in Empire, ergens halverwege. Er komen vooral (sport)vissers langs die een emmer garnalen kopen om daarmee forel en baars en andere vissen te vangen.

Twee jaar hadden ze erover gedaan om zich te herstellen van de Katrina-orkaan, die op dit stukje vlakken onbeschermde land, Plasquemines geheten, alles wegvaagde. Bijna alle woningen zijn er nieuw, opvallend veel van steen in plaats van het gebruikelijke hout; doet denken aan het verhaal van de drie biggetjes.

En nu dit weer, zuchten ze. Gealarmeerd door het nieuws, komt er geen sportvisser meer naar de delta van de Mississipi; op sommige plaatsen, die besmet zijn met de olie, mag niet eens gevist worden.

Dus varen ook de beroepsvissers nauwelijks uit, met hun typische boten om garnalen te vangen, het sterprodukt van dit stuk zee. Liefst 45% van alle garnalen die in de Verenigde Staten worden geconsumeerd komen uit Louisiana. De grootste haven is die van Venice, het laatste dorpje van de delta, maar die betoverende naam staat niet in verhouding met de harde werkelijkheid: geen toeristisch dorpje aan zee, maar een vrijwel verlaten haven waar slechts enkele vissers zijn gecontracteerd door BP om mee te helpen de olie op te ruimen. Ze krijgen er 200 euro per dag voor, een schrale trootst nu ze niet kunnen vissen in het net begonnen hoogseizoen. Maar dat is niet het ergste: niemand weet nog hoe lang het ecosysteem last zal blijven houden van het petroleum. “Van de Exxon Váldez zijn ze in Alaska nog altijd niet hersteld,” zei een visser over de tanker die in 1989 strandde.