Een dagje Diagonal. Altijd de moeite waard, zeker als je er niet met je auto vaststaat voor stoplichten die totaal niet op elkaar zijn afgestemd. Op de fiets, trouwens, is het ook geen pretje, want dit eerste fietspad ooit van de stad tekenden ze op het deel waar heel veel voetgangers lopen. Sindsdien zijn de botsingen er aan de orde van de dag. Tóch, het blijft een mooie, opvallende straat, zeker het vroeger sjieke centrale deel waarover volgende week een referendum wordt gehouden. De gemeente vindt dat de avenue op de schop moet en de bewoners, niet alleen die van de Diagonal, maar van heel Barcelona, mogen daarover meepraten.

Veel keus wordt hen trouwens niet gegeven: A. Boulevard B. Rambla C. Niets doen. Even het verschil tussen de eerste twee: de boulevard heeft brede stoepen aan weerszijden, zoals de Champs Elysées, de tweede heeft een wandelpromenade in het centrale deel. Er is nogal wat ophef over het referendum, ook omdat het 3 miljoen euro kost, en omdat de mensen graag een ruimere inspraak zouden hebben.

De tocht leidde me naar het Casa Sayrach, op de hoek met Enric Granados. Ik was er al eens geweest, de zoon van de toenmalige architect (het gebouw is uit 1915) woont er nog steeds, op de eerste verdieping. Prachtig om zo’n monumentaal pand eens van binnen te zien, te kijken hoe de bourgeoisie er woont; en om de verhalen over een eeuw geschiedenis te horen. De 82-jarige Manuel Sayrach heeft van alles gezien vanaf het balkon, zoals de binnentocht van de Franco-troepen na de Burgeroorlog, in 1939. Kort erna werd de straatnaam omgedoopt tot Avenida Generalísimo Franco.

Er staan zelfs twee kerken aan dit centrale deel, tussen Francesc Macià en Glòries. Pare Joan van het Pompeia-convent van de Orde der Kapucijnen, ter hoogte van de Passeig de Gràcia, liet ons van harte binnen, ook al kwamen we onaangekondigd. (Blijft het mooie van Spanje: het is geen land van ver tevoren gemaakte afspraken.) En ook daar ontdek je een immense wereld achter de verder vrij anonieme façade, en mag je vanaf het dak een ongebruikelijke blik op de Diagonal werpen. Plus krijg je een boodschap mee: Pare Joan is tégen het referendum en de verbouwing, niet omdat hij ouderwets zou zijn, maar omdat hij elke woensdag lange rijen mensen voor de deur heeft staan die om eten of geld vragen. Er zijn nu, in tijden van crisis, andere prioriteiten dan smakken geld aan een renovatie uit te geven, aldus de Kapucijn. “Als ik geen geld heb, ga ik toch ook geen Porsche kopen?” zei hij.