Sommige levens kunnen van de ene op de andere dag totaal veranderen. Vanochtend zag ik in de trieste zaal van het Gerechtshof in Madrid, op de rug, een kleine man die vier maanden geleden zijn laatste vlucht als Transavia-piloot uitvoerde voor hij met pensioen zou gaan. (Geen foto daarvan: de camera mocht niet mee naar binnen). Julio Alberto Poch zou ooit tegenover collega’s hebben opgeschept over zijn marine-verleden in Argentinie. Eentje gaf hem aan, een Argentijnse rechter kwam het verhaal op het spoor, maar Nederland wilde of durfde hem niet te arresteren. De zaak-Zorreguieta is politiek nog te vers en gevoelig, waarschijnlijk.

 Poch zit nu bijna vier maanden vast in een Spaanse gevangenis. Hij ging vanochtend akkoord met zijn uitlevering aan zijn geboorteland, maar ontkende de beschuldigingen. Schuldig, onschuldig? Geen idee, natuurlijk. Militair zijn, marinepiloot, tijdens een dictatoriaal regime is niet helemaal fris, natuurlijk. Zeker niet wanneer die marinepiloten vliegtuigen bestuurden waaruit duizenden Argentijnen in zee werden gegooid.

Zeker is wel dat Poch’s leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Geen pensioen in Noord-Holland, met vrouw, drie kinderen en (binnenkort) drie kleinkinderen, of in zijn tweede huis in Valencia, met vrouw Elsa alias Greta die er vanochtend bij was en hem alleen op zaterdag in de gevangenis mag spreken. Jarenlang wachten in Buenos Aires op proces, dat is zijn nabije toekomst.