Heb me nooit zo kunnen opwinden met of over het stierenvechten (met = de liefhebbers; over = de tegenstanders). Heb één keer een halve corrida, dus drie stieren, meegemaakt in de Monumental, de enige arena die in heel Catalonië nog ‘glorieuze middagen’ organiseert. Toen vond ik het wel genoeg. En er was een periode, begin jaren negentig, dat je ze ook voortdurend op de nationale TVE kon zien. Een al wat oudere collega vertelde me gisteren dat zijn vrouw er ineens niets meer aan vond op het moment dat er thuis een kleurentelevisie kwam: toen zag ze pas hoeveel bloed ermee gepaard gaat, vooral wanneer de picadores hun lans in de rug van de stier steken.

Toch voelde ik een glimlach van voldoending op mijn gezicht toen het Catalaanse parlement vanochtend het volksvoorstel (180.069 handtekeningen) accepteerde om het stierenvechten bij wet te gaan verbieden. Echt nodig is dat niet, want het/de  toreo is in Catalonië al jarenlang aan het wegkwijnen, slechts tijdelijk gered door de terugkeer van een magische José Tomás, dus het zou hier vanzelf wel uitsterven.

Maar ik hou wel van historische beslissingen, en eentje tégen het stierenvechten in Spanje is dat natuurlijk (al is er nog een lange weg te gaan voor het ook werkelijk een wettelijk verbod zal zijn). Probleem is dat hier alles direct een politieke zaak wordt. Dit was een initiatief van 11 vegetarische dierenbeschermers (waaronder Zuidamerikanen en een Madrileen), maar veel parlementariërs stemden politiek, nationalistisch tegen la fiesta española. En daar, in Spanje, wordt dit natuurlijk weer verklaard als een aanval van de separatisten op een Spaans symbool.

Aan de andere kant, ik hou ook wel van de passie van mensen die met liefde en kennis over stierenvechten praten, en over de enorme historie erachter. Zo ontdekte ik deze week net achter de Rambla (carrer Xuclà)  het restaurant Los Toreros, waar de supportersvereniging van Los de Gallito y Belmonte (twee historische matadores uit begin vorige eeuw) zetelt. Talloze prachtige foto’s en tekeningen, de onvermijdelijke stierenkop en affiches, en geschiedenis en traditie in elk zaaltje van het verder eenvoudige tapas-restaurant. En ook al zal het stierenvechten worden verboden of zichzelf opheffen, dit soort bedevaartsoorden blijven, hoop ik, bestaan.