Eén van de Catalanen bekende het uiteindelijk wel. Fantastisch leven in Dubai, zei hij zoals iedereen. Je kunt er de sleutels in de auto laten, de huisdeur ‘s nachts open laten, de kinderen kunnen er veilig op straat spelen (tussen oktober en april, wanneer het nog  niet boven de 40 graden is) en ze leren e rook nog accentloos Engels, wat straks in Spanje een enorm voordeel is. Je hebt er een aardig huis, een tuin op woestijnzand, mooie stranden, betaalt als bedrijf noch als werknemer belasting, gaat er met Catalaanse vrienden wedstrijden van Barça via de satelliet bekijken, etcetera. Maar toch, zei Oriol, een jonge makelaar in een Audi Q7, het weekeinde, hè? “Ik kan me voorstellen dat Britten, Russen en Iraniërs het helemáál geweldig vinden in Dubai, maar wij hebben thuis toch de baaitjes aan de Costa Brava en de bergen en het groen in de Cerdanya. Wij zijn wel heel erg verwend.”

Daarom zal voor de meesten een emigratie naar Dubai wel tijdelijk zijn. Maar nu, zeggen ze allemaal, is het nog geen tijd om terug te gaan. De verhalen over de crisis zijn in het buitenland opgeblazen. Jaloezie jegens Dubai, het succes van de laatste jaren. Nog werk en toekomst genoeg.

Jaloers? Nee. De zandstorm was gaan liggen, de strakke wind kwam uit zee, de lucht was zeldzaam helder, het uitzicht vanaf het dak boven een ikweetniethoeveelste verdieping van de gloednieuwe Arenco Tower weids en indrukwekkend, maar het kloppende hart van Dubai blijkt moeilijk te vinden. Misschien in Deira, de ‘oude’ stad, met zijn specerijenmarkt waar niet eens zoveel specerijen meer te vinden zijn. Smalle straatjes, mooie verlichting, Arabische mannen. Dát is de stad, maar Dubai heeft daar maar weinig van. Want vraag je de taxichauffeur je naar het City Centre van Deira te rijden, dan zet hij je af bij zo’n enorme shopping mall.

Terug naar huis.