Op bezoek bij Spanjaarden en Catalanen in Dubai, kunstmatig emiraat dat in het nieuws is gekomen door de problemen om hoge schulden af te lossen. Heel veel Spaanse ondernemers zijn er niet, minder dan bijvoorbeeld Nederlanders. Spanje keek lang naar Zuid-Amerika en te laat naar het Midden-Oosten, met Dubai als dé zakelijke hub om in een groot gebied tot in Azië en Afrika toe contacten op te bouwen en spullen of raad te verkopen.

Je moet het ook maar leuk vinden, in Dubai wonen. Degenen die dat doen, zeggen van wel. Ze hebben hier alles, van mooie stranden zoals je die in de Cariben ook hebt tot een heuse skipiste in één van de gigantische shopping malls van de absurde stad. Maar ze hebben er vooral veel stof, al had ik vandaag pech: de hele dag blies een storm vanuit de woestijn een deken van zand over Dubai. Geen blauwe luchten of zee, geen mooie foto’s, geen zicht op de 818 meter hoge Burj Dubai die op 4 januari officieel open gaat en op de foto hieronder maar net tussen de Emirates Towers te zien is.

Zo’n zandstorm herinnert er even aan wat Dubai ooit was, niet eens zo lang geleden, begin vorige eeuw: enkele tenten van de familie Mouktar met kamelen en geiten en alleen maar woestijn. Knap hoe ze er in nog geen tien jaar een klein soort Manhattan uit de grond hebben gestampt, met de hulp van honderdduizenden slechtbetaalde en -gehuisveste Indische en Pakistaanse gastarbeiders. Even knap hoe ze West-Europa naar het golfstaatje hebben gelokt om er massaal zaken komen te doen. Knap hoe die Europeanen – en de onvermijdelijke Russen, trouwens – hier in prachtige kantoren en mooie huizen verblijven, hun kinderen er laten opgroeien, prijzen dat het een enorm veilig land is… Genieten? Ik denk dat het vooral enkele jaren hard werken is, maar dat Dubai voor de meesten toch geen definitieve emigratie is. Maar ik kan me vergissen, subjectief negatief geworden door een dag met zand in de ogen, de oren en het haar.