Een dag op een congres van, voor en over verkeersslachtoffers. Hakt er altijd wel in. Niet de koele statistieken, die in Spanje de laatste jaren steeds beter zijn: vorig jaar vielen net zo veel doden in het verkeer als in 1968 – en toen waren er veel minder auto’s. In Catalonië, met veel meer radars dan elders in het land, hebben ze in de laatste 10 jaar het aantal doden met 57% teruggebracht. Dat zijn de cijfers. Maar veel leerzamer zijn de verhalen, van Josep (op de bovenste foto rechts) of Xavi, op de foto onder met zijn twee maanden oude Enzo in de armen. De één zit al 16 jaar in een rolstoel, de ander net vier jaar. ‘Een lot uit de loterij, maar dan een zwart lot’, zei Xavi me. Hij deed niet gek, of onvoorzichtig op het moment van het ongeval. Gleed met 40 km/u op de motor uit in een bocht met vuil op het asfalt en kwam met zijn rug tegen de paal van een vangrail aan. Josep was met de auto van de weg geraakt en er was niets met hem aan de hand totdat nog eens een andere auto achterop knalde. Ze lachen allebei op de foto, gelukkig, en gaan naar scholen om tieners hun verhaal te vertellen. Een verhaal dat effect heeft, hoop ik, bij jochies als mijn zoon die op hun brommer of scootertje scheuren. Ook spreken ze ‘wegmisbruikers’ toe, een les die waarschijnlijk harder aan komt dan een jolig  TV-programma over hardrijders. Zo’n 6.000 Catalanen, bijna één op de duizend, komen elk jaar met zwaar verkeersletsel in het ziekenhuis terecht; dat cijfers is de laatste jaren nog nauwelijks gedaald.

De mannen, vrouwen en meisjes in rolstoel vertelden ook over hun leven ná het ongeluk, o.a. de obstakels die er op straat nog altijd bestaan. Jaume, op de bovenste foto naast Josep (ze maken samen een wekelijks radioprogramma over verkeersslachtoffers), had er wel een sterke opmerking over. Hij is vanaf zijn geboorte gehandicapt en zit al zijn hele leven in een rolstoel. Hij weet dat het allemaal wel iets beter is geworden, op straat. “Vroeger zagen de overheden ons  niet, maar op een gegeven moment kwamen er zoveel gehandicapten bij door verkeersongelukken, dat er wel aanpassingen gedaan moesten worden. Ik mag het eigenlijk niet zeggen, maar dankzij de verkeersslachtoffers is ons leven ietsje beter geworden…”