Terug uit de bergen, vanochtend aangekomen in Pokhara, een vroegere hippystad (er lopen er nog wat rond, meestal Duitsers natuurlijk). Zo’n trekking, al was deze maar 5 dagen, valt niet mee. Het is geen gewone bergwandeling, maar een straffe tocht in, in ons geval, ook nog sneeuw en een beetje regen. Loodzware dagen, de tweede met meer dan 7.000 traptreden (dat is 15 keer de Domtoren in Utrecht, om een idee te geven) en die treden zijn dan ook nog onregelmatig en soms akelig hoog. Ik kwam zwaar hijgende mensen tegen, met zeker nog anderhalf uur klimmen te gaan en een enkeling zelfs op sandalen, van wie ik me afvroeg wie hen in hemelsnaam deze paden had opgestuurd.

Maar geen klagen wat mezelf en een weerbarstige knie betreft; op het einde wacht de beloning, de finale beklimming, om 5.30 ’s morgens, naar Poon Hill, waar je met enkele tientallen de zonsopgang over de Annapurna-range aanschouwt, een rijtje bergen van meer dan 8.000 meter (Daulaghiri, op de foto helemaal bovenaan) en veel van 7.000 en nog wat (de Annapurna South). Geen strakblauwe hemel, maar dat komt door die langdurige droogte. Voor een echt mooie lucht moet je in september en oktober komen, maar dan is deze trekking-route een soort Kalverstraat, schijnt het, met alle lodges helemaal vol.

Morgen terug naar Kathmandu, maandag naar Barcelona en vanaf dinsdag weer een dagelijkse update, hoop ik.