In Pokhara, waar het onder anderen sterft van de (gespecialiseerde) boekwinkels, snel even een boekje gekocht voor de terugweg, want was door mijn twee meegenomen boeken (Italiaanse schoenen van Mankell, De Witte Tijger van Adiga) heen in de televisie- en internetloze Himalaya. Kocht Into thin air van Jon Krakauer, die als journalist in 1996 een rampzalige Everest-expeditie meemaakte. In de twee vluchten van het uitstekende Qatar Airways (Kathmandu-Doha-Madrid) in halflege vliegtuigen bijna in één ruk uitgelezen.

Zo’n boek kan er ook gemaakt worden – en is zelfs in wording, in Nederland – over de K2, met 8.611 meter de op één na hoogste berg ter wereld en veel moeilijker te beklimmen dan de Everest. Op de terugweg maandag zag ik de K2 vanuit het vliegtuig toevallig majestueus liggen (de linker van de twee punten, rechts is de Broad Peak, óók een 8.000-er), met aan de top de onmiskenbare en gevreesde stormachtige wind.

Vorig jaar belandde ik bijna per toeval in het rechtstreekse internet-verkeer over het drama dat onder anderen een Nederlandse expeditie op de K2 overkwam en waarbij 5 doden vielen. Ongelooflijk angstige uren, vooral ook voor het thuisfront. Expeditieleider Wilco van Rooijen brengt binnenkort het boek ‘Overleven op de K2’ uit en ik hoop dat het net zo meeslepend is geschreven als ‘Into thin air’. Ik vrees van niet: toen ik de Utrechter enkele maanden terug eens bij Pauw&Witteman geforceerd gekunsteld zag praten over het drama, viel het beeld van een heldendaad op de verschrikkelijke K2 gelijk een beetje in duigen.

Niettemin, de onmenselijke reus uit Pakistan zo dichtbij zien liggen, beseffend dat één van de vier klimmers er om het leven komt, blijft indrukwekkend.