Zondag, 18 uur, Portal de l’Angel, van maandag tot en met zaterdag de drukste winkelstraat van Barcelona. Hugo staat al klaar, zoals op elke zondagmiddag om deze tijd (hier hebben we het tot acht uur over ‘middag’, geheel in de stijl van het levensritme en de andere indeling van de dag), met zijn opgenomen muziek én een gitaar. Het was eindelijk weer eens een mooie zondagmiddag, met een ondergaande zon die over de majestueuze Passeig de Gràcia te zien was, door de takken van de ontbladerde bomen heen.

Een tiental stellen komt trouw bijeen op de grootste dansvloer van Barcelona; soms komen er nieuwe paren bij, anderen komen ineens niet meer terug. Dood? Ze zijn niet de jongsten meer, hebben waarschijnlijk geen zin meer in een ouderwetse danssalon, waar nog altijd genoeg middagen en avonden voor de gepensioneerden worden georganiseerd. Dit is op straat, en voor de ogen van nieuwsgierige passanten rijgen zij de ene na de andere wals aaneen. Onder Franco mochten ze dit nooit doen, natuurlijk.

 De specialiteit van Hugo, een Argentijnse straatmuzikant, is de Creoolse wals: een afleiding van de Europese wals die door de Spanjaarden tijdens hun verovering van Latijns Amerika daar werd geïmporteerd. De wals bleef slechts in Peru hangen, en heet nu Peruaanse of Creoolse wals.

Zondagmiddag, 18 uur, hartje Barcelona. Het is gezellig druk in de stad, die nooit uitgestorven lijkt. Zélfs niet op zondagmiddag…