Zoek op 1 januari altijd de zee op, zo blijkt uit mijn post op deze zelfde dag, maar dan van 2010. Uitwaaien op een duffe dag, heette die. Waaien deed het vandaag niet, maar de zee reinigt de op Oudjaarsnacht geteisterde oren, ogen en longen. Dat laatste, passief meeroken, is trouwens, vanaf vandaag, definitief voorbij: Spanje was één van de eerste landen met een anti-rookwet, maar die bleek uiteindelijk maar halfslachtig en werd nauwelijks nageleefd; een beetje op z’n Brabants dus. Vanaf nu is het allemaal veel strenger: nergens in bars en restaurants mag nog gerookt worden – speciale zones voor rokers worden afgeschaft -, maar ook niet, bijvoorbeeld, op straat bij de ingang van een ziekenhuis of een school, of op een speelplaatsje van kinderen.

Dus zullen veel bars en restaurants nóg meer dagen hun terrasjes open laten, zoals Salamanca vandaag, Nieuwjaarsdag, in de Barceloneta. En vol met eters, natuurlijk, bij een temperatuur van net boven de 15 graden. Eigenlijk hebben de rokers in Spanje nauwelijks te klagen; het is veel erger roker in de winterse kou in Nederland of Engeland te zijn.

En wij niet-rokers – nooit gedaan – zijn er blij mee. Vooral omdat jezelf niet nog aan de paella zit terwijl de buurman aan het naburige tafeltje dat wel verdomd dichtbij staat al zijn sigaretje aan het paffen is en de rook nét tussen je bord en je neus voorbijwaait… En uit hotel Omm, waar we vannacht op onder anderen de Trammps (Disco Inferno) en natuurlijk de overal herdachte Bobby Farrell (Ma Baker is zéér dansbaar) hebben staan swingen, kwamen we zonder dat de kleren van de nicotinelucht geïmpregneerd waren.