Tagarchief: park

Het leukste park is een labyrint

Zag het park laatst weer eens voorbijkomen in een scène van de film Perfume, dus werd het tijd er na jaren eens naar toe te gaan, naar de leukste tuinen van de stad, zeker als je met kinderen bent. En ook één van de mooiste parken, tot jaren zestig privédomein van een adellijke familie die er in bijna twee eeuwen tijd verschillende soorten tuinen liet aanleggen, van romantisch tot neoklassiek, met talloze referenties aan Romeinse goden; de architect was dan ook een Italiaan.

Maar het centrale punt van het park Laberint d’Horta is, de naam zegt het al, het grote labyrint dat van 700 meter goed geschoren coniferen is gemaakt. Een prima vermaak voor iedereen, zo is aan de gezichten van de bezoekers af te lezen, en je doet er de eerste keer een redelijke tijd over om de goede weg richting uitgang te vinden. Een park voor de Barcelonezen vooral, die er vooral op zondag met z’n allen naar toe trekken, want er is ook een speeltuin en, natuurlijk, een barretje met terras.

Er staan monumentale gebouwen, er zijn kleine kanaaltjes en fonteinen, en de tuinen eromheen zijn, zodra ze de komende maanden in bloei komen te staan, een genot om uren te verpozen. Het park ligt net achter het Velòdrom, de wielerbaan die voor de Olympische Spelen werd aangelegd, en is eenvoudig bereikbaar met de metro, groene lijn 3, uitstappen Mundet.

Dag van cosmopolitische gezinnen

P1010606

Tegen een Engelsman die even uit Londen was en ook aanzat voor de picknick op het gras zei ik dat het wel een beetje op een vrolijke zonnige dag in Hyde Park leek, de overvolle grasvelden van het Ciutadella. Ik heb er al eens over geschreven, maar het blijft dan ook één van de leukste plekjes van Barcelona. Zondag was er de ‘Dag van de Familie’, al weet ik niet waar die dag nou voor diende; vooral om duizenden gezinnen met vooral jonge kinderen naar het park te trekken. Wij deden er dus een picknick met o.a. enkele Catalanen en Spanjaarden, een Algerijnse, een Duitse Brit, een echte Brit, een Cubaan, twee Argentijnen, een Belgische en twee Nederlanders; ook dat is Barcelona, de laatste 20 jaar: één van de meest cosmopolitische steden van de wereld.

Over die Ciutadella, die in zijn huidige vorm het resultaat is van de wereldtentoonstelling die Barcelona in 1888 organiseerde en mooi beschreven is in de klassieker Stad der Wonderen van Eduardo Mendoza: in 1715 liet koning Philips V de grootste burcht van Europa bouwen nadat hij het weerbarstige Barcelona had veroverd. Om die Ciutadella neer te kunnen zetten, liet hij de helft van de wijk La Ribera slopen (de andere helft, beter bekend als de Born, ligt nu tussen het park en de haven). Voor de mensen die hun huizen kwijtraakten werd een landtong in zee aangelegd: de geboorte van de visserswijk Barceloneta. En om snel van de Ciutadella bij de regeringsgebouwen op de Plaça Sant Jaume te kunnen komen werd in een rechte lijn een straat aangelegd, de huidigde Carrer Princesa, waar je sommige huizen kunt zien die door het trekken van die rechte lijn op sommige plaatsen nog maar twee meter breed zijn.

Vanaf 1869 werd de defintieve sloop van de grote burcht verordend, nadat hij door generaal Prim aan de stad was geschonken. Burgemeester Rius i Taulet liet er vervolgens een park aanleggen om er die Expo te organiseren. Vraag is hoeveel van de verliefde, etende, spelende en slapende zonaanbidders van zondag die geschiedenis óók weten…

P1010612

Uitrusten in Ciutadella

ciutadella

Vandaag nog even wat foto’s gemaakt voor de nieuwe editie van mijn boek. In april komt er een midprice-versie van Het Barcelona-gevoel uit bij mijn uitgever, Nieuw Amsterdam. Hiernaast de nieuwe cover. barcelonagevoel

De inhoud is vrijwel dezelfde als die van 2007, alleen met een actualisatie van de vele cijfers. En in beeld proberen we er iets meer een reisboek dan een voetbalboek van te maken. Dus bestaat het centrale fotokatern niet meer alleen uit foto’s van de 25 Nederlanders die bij Barça hebben gespeeld of getraind, maar ook wat plaatjes van Barcelona. Hierboven één van mijn favoriete plekjes, in de eindelijk gekomen voorjaarszon: het Parc de la Ciutadella, het grote groene hart van de stad. Lang niet zo groot als Central Park of Hyde Park, maar op een mooie plek, dichtbij het centrum (aan de rand van de populaire Borne), en veel groen gras, dat deze week overigens net bemest is. Het is hét park waar vooral op zondag gezinnen uit Barcelona bij elkaar komen, de kinderen laten spelen en eventueel wat eten. Aan één kant ligt het prachtige Hibernacle, een soort botanische tuin, dat op dit moment wordt gerestaureerd. En voor toeristen is het park natuurlijk de ideale plaats om even uit te rusten.