Jarenlang werd je bij aankomst in Barcelona, op de korte weg van het vliegveld naar de stad, verwelkomd door een smerige lucht van rotte eieren. Heerlijke stad, dacht je dan altijd; net geland, en nu al zo’n stank. De schuldige was een Nederlands bedrijf, La Seda, gelegen aan de Autovía de Castelldefels, eigendom van Akzo. La Seda (Het Zijde) werd al in 1925 opgericht en begon met het maken van draad, bijna altijd onder de multinationale leiding van Akzo, of vroeger AKU/HKI. Ik kan me nog herinneren, kort na mijn komst in Barcelona, hoe boos de werknemers, de vakbonden, maar ook heel het stadje El Prat de Llobregat waren op die Nederlandse broodheer toen het wat slechter ging en Akzo besloot met de staart tussen de benen te vertrekken en het bedrijf als een wees te dumpen – zo voelden ze dat hier.

Vandaag, tijdens een ochtend in het overigens aangename El Prat, ontdekte ik een ander deel van de erfenis van Akzo, behalve die fabriek die overigens allang niet meer stinkt. Aan de andere kant van het stadje ligt een wijk die ‘Les cases de la Seda’ heet, de huisjes die er voor de arbeiders werden gebouwd toen in de jaren 50 een grote, nieuwe fabriek werd neergezet. Opvallende huisjes, zeker voor Spanje, met die tuintjes en luiken voor de ruimen; meer Noord-Europees dan Spaans. Nog altijd wonen er die (gepensioneerde) werknemers van toen, of hun kinderen.

Achter El Prat ligt trouwens één van de mooiste natuurgebieden in de buurt van Barcelona, rond de delta van de Llobregat-rivier, el Remolar. Een lange, langs rotondes slingerende weg leidt je er naar toe, waarbij je vlak onder de landende vliegtuigen doorrijdt – een belevenis; er staan zelfs stenen banken om op te liggen en de vliegtuigen op 50 meter hoogte oorverdovend over te zien komen -. In het moerasachtige gebied ligt ook het gloednieuwe centrum CRAM, waar gewonde zeedieren worden verpleegd voordat ze weer in de natuur worden teruggezet, de Catalaanse versie van het zeehondencentrum in Pieterburen. Een helemaal aan het einde van de weg kom je bij het opgeknapte strand van El Prat, met zijn brede duinen; één van de meest ongerepte stranden bij Barcelona, maar met het nadeel dat die delta van de Llobregat toch ook smerig water de zee in spuugt…